Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.03.1880, Blaðsíða 34

98
manna á stuttum tima; en vér vitum, að afkomendur
hvítra og svartra manna eru mjög ófijóvir þegar fram
i sækir, þótt eigi verði alveg fyrir það tekið, að þeir
eigi böm. Hvítir og svartir menn hafa æxlazt svo öld-
um skiptir, og afkomendur þeirra heita Múlattar og
Mestizar; en hvorki mynda þessir menn neinar sér-
stakar kynkvíslir, né heldur eru afkomendur þeirra
svo margir að um muni.
Mismunar-einkunnimar á kynkvislum mannanna
eru tvenns konar: dýrfræðislegar og þjóðfræðislegar.
Hinar dýrfræðislegu (zoologisku, anthropologisku) ein-
kunnir em sumpart ytri, sumpart innri (anatomiskar)
einkunnir. Á meðal hinna ytri einkunna er hörunds-
liturinn sá, sem einna mest ber á, og er þvi deiling
kynkvíslanna mjög á litarhættinum bygð.
Skinnið, sem er verja likamans, er saman sett af
tveim hlutum eða lögum: yfirhúð og leðurhúð. Milli
þessara tveggja skinnlaga er slímlagið, sem kallaðer.1
í slímlaginu er það litarefni, sem veldur þvi, að þjóð-
imar eru litaðar; en þetta efni vantar ætið hjá hvítum
mönnum, nema þar sem eru freknur og hunangsblettir.
pví meira sem er af þessu litarefni eða litkornum, því
dekkra er hömndið. Samt sem áður eru lófar og ilj-
ar svertingja eigi mjög dökkar, og sumt á hörundi
hvítra manna er ávalt litað, t. a. m. geirvörturnar.
Sumstaðar eru menn hitabeltisins ljósari, þar sem skóg-
ar eru þéttir og forsæla mikil. Húð svertingjanna er *
gljáandi, af því þeir hafa engin líkhár; húð allra
dökkra manna er daunröm og óþrifsæl, og kemur þetta
einnig fram á dökkum Norðurálfumönnum. Nýfædd
börn hvítra manna eru ávalt bláeyg, en litur sjáald-
urshimnunnar breytist á mörgum smámsaman. Vanti
*) Sbr. J. Jónassen, Ura eðli og heilbrigði mannlegs líkama, Reykja-
vík, 1879, bls. 55. og 57. Klöden 1, 1193.