Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.03.1880, Blaðsíða 71

S m á v e g i s.
Bréf frá yfirkennara Birni Gunnlögssyni til Árna biskups Helgasonar,
dagsett Reykjavík 24. janúar 1862.
Ástar þakkir fyrir þitt elskuríka og mannelskufulla til-
skrif, áhrærandi greinina mína í þjóðólfi1. En barnalegt er
að segja þér frá, hvaða áhrif bréfið þitt elskulegt gjörði á mig,
og vil eg fyrirfram biðja þig að fyrirgefa mér bemskuna, þá er
mér varð. Eg fór nefnilega allur á lopt af feginleik (var það
drambsemi?), og á lopti er eg enn, því mér var þetta jafnvel
kærara, en þó eg hefði hlotið heiðurspening úr gulli frá ein-
hverjum kongi, því þetta hrós fékk eg hjá einhverjum hinum
merkasta manni landsins, ekki fyrir annara milligöngu, held-
ur fyrir hans sjálfs þekking og tilfinning, sem er kærleiks-
full til allra manna. J>að er eins og fögnuður samvizkunnar
fái djörfung, þegar hann getur eins og hvílt sig við dóm viturs
guðsvinar, sem ekki tekur pennann til að skjalla, heldur til að
lýsa sannri tilfinningu sinni.
Að þú mest gleðst af að heyra fallegt um landsmenn
þína, er engin eigingirni, þó gullsmiður Thomsen kallaði föð-
urlandskærleikann eigingimi (hvað þó mun mega til sanns
vegar færast), því það er eðli kærleikans, líkt og annara nátt-
úrukrapta (t. d. ljóssins og hitans), að verka sterkast næst
sér.
Sagan, sem þú segir mér af mér og einhverjum andleg-
um frænda mínum, held eg sé sönn, og kann ske hafi optar
en einu sinni sannazt. Mér datt fyrst í hug, að þessi andlegi
') Hér mun átt við grein þá eptir Björn Gunnlögsson: ,,-j-Jón Bjarna-
son i J>órormstungu“, sem prentuð er í 14. ári pjóðólfs, 7.—8. tölubl.
bls. 26, og kom út 9. jan. 1862.