Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.03.1880, Qupperneq 49

og fleira þess konar. Skeljamar og beinin eru leifar
eptir máltíðir þessara þjóða, og má sjá af þessu, að
þær hafa farið með eld og varla haft neitt tamið dýr
nemahunda. Vérsjáum, að það var veiðiþjóð og fiski-
þjóð, því sorphaugarnir eru annaðhvort við sjó frammi,
eða þá þar sem sjór hefir áður verið, og eru þeir svip-
aðir þeim sorphaugum, sem villiþjóðir Ameríku hafa
eptir sig látið og láta eptir sig enn í dag fram með strönd-
um Atlantshafsins. það er og óefað, að steinaldarmenn
hafa verið mannætur, og að þeir hafa etið börn og kvenn-
fólk; sést þetta á þeim mannabeinum, sem fundizt hafa
sviðin í eldi og sprett til mergjar öldungis eins og önn-
ur dýrabein.
C. DYSJA - ÖXiD eður ýngsta steinöld1. þ>essi
kafli steinaldarinnar lýsir töluverðum framförum, og
einkennist á steindysjunum, er finnast um mörg lönd
og eru kallaðar ýmsum nöfnum: áBretagne: Dolmen,
Cromlech, á Suður-Rússlandi: Kuijeme, Kurgan, Antas
o. s. frv. Dysjarnar eru þrenns konar eptir lögun sinni:
langdysjar, hringdysjar og þakdysjar eða risastofur.
þær sýna merkilegar framfarir að því leyti, að menn
eru þá farnir að varðveita leifar hinna dánu og sýna
þeim hinnhinnsta heiður; en slíktþekkist ekki með neinni
vissu á hinum undangengnu steinaldartímum. J>essar
dysjar ná frá Rigaflóa fram með ströndum Eystrasalts
og Englandshafs, yíir Danmörku, Suður-Svíaríki, Eng-
land, og þaðan af fram með Atlantshafi, fram með
suðurströnd Miðjarðarhafsins og yfir á Norður-Afríku;
þær eru og í Palestína, á Sýrlandi, í Tattaríi og Persíu,
og fjölmargar á Indlandi; en engar í Noregi, Norður-
og Mið-Svíaríki, né á Finnlandi, þótt ekki vanti þar
grjótið. Helzt eru þær með sjó fram, við ár og á lág-
lendum, og minnka eptir því sem sunnar dregur. Stein-
*) Worsaae, s. st. bls. 334. Engelhardt, Om Stendysser etc., Aarb. 1870.
bls. 169—186.
Tímarit hins íslenzka bókmentafélags. I.
8