Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.03.1880, Side 54

stig höggin til að ganga niður; hafa því verkmennirnir
líklega sigið í leðurreipum eða svarðreipum, því hamp
hafa þeir ekki haft. Tinnusteinarnir í þessum námum
eru annarar tegundar enþeir, semhinar eldri steinald-
arþjóðir notuðu, og er það eitt af því, sem mark er á
tekið.
Staurabyggingariiar1 eru og fyrst til komnar á
þessum kafla steinaldarinnar, en þær ná einnig inn í
eiröldina. Leifar þeirra fundust fyrst í Sviss, með því
vötn þornuðu þar svo upp, að undrum gegndi, og kom-
ust menn því þar í megnan vatnsskort. Yar þetta
einkum veturinn 1853—1854, og var þá grafið i botn
á stöku vötnum, svo sem Ziirich-vatninu. þar fundust
þá staurar þannig settir, að menn gengu brátt úr skugga
um, að þetta væri leifar af húsum; margar þúsundir
steinfæra, sem þar hafa fundizt, hafa sannað, að þess-
ar húsaleifar væru frá steinöldinni, og þar fundust eng-
in málmtól. Siðan hafa enn fleiri húsaleifar fundizt,
og í sumum málmtól saman við steinfærin. þessi
staurahús voru bygð í vötnum og hafa auðsjáanlega
verið svipuð þeim, sem Herodotus segir að tíðkazthafi
í Prasías-vatninu í þrakíu. þar var sá siður, að hverr
sá maður, er fékk sér konu, átti að reka niður þrjá
staura, en sérhverr maður átti margar konur (Herod.
5. B. 16. kap.). Fundizt hefir og bátsbrot af holuðum
viðarbol. Líkar leifar af staurabyggingum hafa og
fundizt á Ítalíu, Frakklandi og írlandi (þar heita þær
crannog), og er alt þetta svipað húsum ýmissa villi-
þjóða, er enn byggja á Suðurhafseyjum, Indlandseyj-
um og Afríku. Leifar af brendubrauði hafa og fund-
izt, og sviðið korn, bygg og hveiti. peir gjörðu kök-
ur úr korninu 4—5 þuml. að þvermáli og hér um bil
*) Klöden I, 398. 1200. Antiquarisk Xidsskrift 1858—1860. bls. 283—
297.