Eimreiðin - 01.01.1896, Síða 31

Sigrún.
Sigrún vo tólf merkur og sjö lóð þegar hún fæddist. Náttúran
gaf henni lífsþrána að tannfje og vonina að heimanfylgju. Þær
áttu að leiða hana milli sín yfir krappa móinn, sem liggur milli
vöggu og grafar, forða henni föllum og sjá um, að hún lenti ekki
í ógöngum.
Auk þess fjekk hún að erfðum fjalþunnan skötubarðavöxt •—
eins og hún hefði verið sett í mörklemmu í öndverðu — og ís-
gráan yfirlit, eins og dauðinn hefði hellt yfir hana krapi í skírnar-
sánum. Þetta var. aleiga hennar, þegar hún hóf göngu sína frarn
á lífsleiðina.
Sigrún bar mjög gott traust til framtíðarinnar. Það var hennar
sterka hlið: að vona. Hún sá jafnan vonar-gull og hamingju-perlur
í svuntuskauti framtíðarinnar, sem hún bjóst við að geta hand-
samað, áður en sól hins líðandi árs gengi í vistina hjá nýjárinu.
Þó varð ávallt sú reyndin á, að Sigrún gekk jafnsnauð til hvílu
á gaml’árskveld, eins og hún hafði risið úr rekkju nýjársdaginn
næsta á undan. Hún hafði einungis lífsreynsluna upp úr krapstr-
inum.
Sigrún var líka ein í flokki þeirra mannkinda, sem jafnóðum
naga af sjer neglurnar, er þær leitast við að beygja fyrir góminn.
Sá, sem ætlar sjer að bera nokkuð verulegt úr býtum hjá framtíð-
inni, verður að vera ákaflega fingralangur; hafa nálhvassar rándýrs-
klær á hverjum fingri og öfluga vöðva, til þess að beita klónum.
Hann þarf að eiga hvassar vígtennur í skolti. Hann má engu
færi sleppa; hann má ekki vægja fyrir neinum. Hann verður að
vera einfeldnislegur á svip, eins og lóa, slægur í hugsun, eins og
refur, öruggur til áræðis, eins og fálki, en tilfinningarlaus, eins og
hákarl. Allar þessar gáfur vantaði Sigrúnu, nema einfeldnina í
yfirbragðið. Hún sá gullið glitra í námunda, fann perlurnar
strjúkast við gómana, en hún náði engri einustu perlu, engu ein-
asta gullkorni. Svo nagaði hún neglurnar enn þá lengra en áður,
þangað til dreyrði úr kvikunni.
Sigrún vann og eltist, og eltist og vann. Árin liðu, og hún
kastaði öllum hinum súru endurminningum á bak sjer, en hafði
augun stöðugt á framtíðinni og fjársjóðum hennar.
Og svona teygðist lífsþráður Sigrúnar fram úr kembulopa til-
verunnar, ýmist með hólum eða bláþráðum, hnökrum og snurðum.