Eimreiðin - 01.01.1896, Blaðsíða 37

37
þverám og lækjum, sem sprikluðu þar ár og síð og alla daga og
klóruðu sig niður í urðina æ dýpra og dýpra. Nú var hann sveip-
aður mjallhvítri fannblæjunni. Jötunvaxnir skuggar teygðust niður'
undan hamrastrýtunum, en á milli þeirra lágu geislatungurnar, þar
sem tunglið skein í gegn um skörðin. Það var nú gengið ávestur-
hvel himinsins og tekið að lækka gönguna. Eystri hlíðar dalsins
voru í óslitnu geislaflóði, og stirndi þar í alla snæbreiðuna eins
og sjóðandi járnmilti, sem borið er frá smiðjuafli.
Það fór hrollur um Sigrúnu, þar sem hún staulaðist ein leiðar
sinnar móti storminum — alein, að undanteknum skugganum
sínum, sem fylgdi henni eins og tryggur hundur. Það fór líkam-
legur hrollur um hana af storminum, og svo stóð henni geigur
af skuggunum, sem hún hlaut að fara þvert í gegn um. Leið
hennar lá eptir hallfleyttum rótum fjallshliðarinnar, og rak hún
sig á marga glerhála svellbunka, sem leyndust undir fölinu og
kipptu undan henni fótum.
Hugsanirnar voru sundurlausar og á reiki — eins og í þoku, og
fóru ýmist rjettsælis eða rangsælis. Þó hvörfluðu þær að lokum
að þinghúsinu. Það var fullt af fólki og allt á fljúgandi ferðinni.
Hreppstjóradæturnar voru í miðið og allir snerust í kring um þær.
Hún gat ekki horft á þetta.
Svo hvarflaði hugurinn út og skyggndist um. Hvar sem hún
leit, sá hún hylla undir hópana á melunum, í móunum, á ísunum,
alls .staðar. Henni fannst vegur kynsystra sinna liggja fram á
grænar grundir, en sinn eiginn inn á milli hárra hamra, í þoku-
myrkur. Nú sá hún ekki lengur gull eða perlur í skauti framtíð-
arinnar; henni fannst sjer vera ofaukið alls staðar og hvergi eiga
heima. Hún gat ekki skilið, hvers vegna forsjónin skipti svona
misjafnt.
Nú var hún búin að ganga sundur skó og sokka vonarinnar
og ekki örmull eptir. Fyrir fótum hennar lá hyldjúp sprunga
vonleysis og örvæntingar, sem hún sá fyrir hvorugan endann á,.
og sem hún treysti sjer með engu móti til að hlaupa yfir. Og
upp úr þessari biksvörtu sprungu stigu fyrir sjónir hennar hræði-
legar ófreskjur, sem ógnuðu henni eins og djöflar deyjandi glæpa-
manni með óráði, sem þykist sjá niður í hið neðsta afgrunn
hinna fordæmdu.
Sigrún hafði búið sig ljett og lítið um morguninn. Hún
hafði ekkert borðað allan daginn, sopið einungis einn bolla af