Eimreiðin - 01.01.1896, Qupperneq 34

34
svona bar saman öllum orsaka-skilyrðum hlákunnar, fyrir tilstilli
hinnar dularfullu náttúru.
En hvernig sem þessu var háttað, þá rofnaði hríðarhamurinn
daginn fyrir sólstöðurnar. Himininn heiddi úr hafi og gerði skarpa
frost. Sólstöðudaginn var reglulegur norðlenzkur hlákubróðir: Há-
sunnan ofsa skafrenningur og þám í lopti. Svo gerði mara-hláku,
sem stóð i þrjá daga.
Skörulegri fátækraþurkur, en þessi, hafði ekki komið í manna
minnum. Mátti þá sjá marga þvottasnúru svigna undan drifhvítum
nærklæðum og fjöllitum millipilsum, sem göptu í sig goluna og
flöksuðust alla vega. Svo frysti milli jóla og nýjárs.
Það var glatt á hjalla í sveitinni um jólin, og góður fagnaður
í mat og drykk. Börnunum. var gefið kerti og einhver spjör,
sokkar eða skór, til þess þau þyrftu ekki að klæða köttinn. Vinnu-
konurnar áttu sig sjálfar þann tímann, og máttu þær fara hvert
sem þær vildu, eða vera heima og vinna fyrir sig.
Nýjársdagur rann; skundaði yfir landið og heilsaði fólkinu
með gleðibrosi, enda hafði hann ekki ástæðu til sorgar. Hann
var i laufljettum híalínsbrókum, sem drottningin í landinu austur
af Sól hafði gefið honum þá um morguninn. Yfir herðarnar hafði
hann varpað heiðblárri skikkju, sem hann þá í jólagjöf af konung-
inum í landinu fyrir vestan Mána.
Grárenndur þokubakki lá í hálfgildings bóndabeygju út við
hafsbrún; að öðru leyti var himininn heiður. Hægur og frost-
mildur andvari stóð af landi framan eptir dalnum, og hafði hann
ærinn fjölda af svuntum, til þess að gamna sjer að, sem drifu
hvaðanæva að kirkjunni á Velli. Hlátrar, orðaglamur og frost-
dynkir kváðu við um þveran og endilangan dalinn.
Flestir húfuskúfar prestakallsins, sem áttu kvennvanga í vitum
sínum, til þess að halla sjer að, voru nú á lopti. Það ræður að
líkindum, að skúf Sigrúnar hafi ekki vantað í hópinn. Hann var
greiddur og strokinn rækilega um morguninn. Auk þess var
tjöldi af utansveitar herðaklútum — og kvennfólki.
Aptur á móti var miklu færra af höttum og »oturskinnshúfum«.
Karlmennirnir höfðu fengið að taka mestu ærslin úr ganglimunum
í illviðrinu um veturinn, við útiverk heimavið og beitarhúsagöngur.
Sumir voru sendir i kaupstaðinn eptir »smávegis« til jólanna.
Sumir þurftu að gæta þess, að ánum gæfist kostur á, að eignast
lömb, tuttugu vikum eptir nýjár, og áttu þeir jafnframt að sjá um,