Eimreiðin - 01.01.1896, Síða 50

50
Hver minnist ei, að þá var þokutið,
er þjóðin loksins reis af alda blundi,
og frelsisskráin fannst í gullnum lundi,
og fjötrin gömlu duttu af vorum lýð.
En þó að fólkið sjálfrátt yrði um síð,
að sál hann átti, varla nokkur mundi,
og þrekið allt af stirðleik vanans stundi,
og landið sýndist vetrar eyða víð.
En æfi þjóða er löng og ströng og strið,
því stendur vorið kyrt um Noregs haga,
og jörðin felur enn sinn krapt og auð.
Og blómstrin enn þá blöðin dylja fríð,
og barið finnur enn til kaldra daga,
er fyrst í lopti lýsti sólin rauð.
í öllum löndum ólgar nú og sýður,
og allir hræðast sprengivjela tundur,
þótt fjöldinn enn þá trúi á tákn og undur,
um brauð og bækur blendinn hamast lýður.
Urn ættjörð, franiför, frelsi stendur stríður
stormur, sem heiminn blása vilji sundur;
i báli stendur bjartur goðalundur,
og enginn korn við kreddu lengur býður.
En þar sem vilji þjóða hvellast hrópar,
þar leiptrar ljós frá andans ofurhug,
og framkvæmd eltir röksemdirnar rösku.
En múra verja vitringar og glópar,
er vill hinn ungi Fönix grípa flug
og lypta sjer úr ánauð sinnar ösku.