Eimreiðin - 01.01.1896, Side 64

6 4
sig allan við rúnafræði, og ber doktorsritgjörð hans •— meðal annars -—
þar um ljósan vott; árinu áður hafði hann gefið út ritgjörð um elztu
rúnaletur, og beindist hann par djarfmannlega og röksamlega að Steph-
ens og sýndi glögt fram á, hve skýringar hans vóru með öllu óvísinda-
legar og rangar, enda má það með sanni segja, að Stephens var aldrei
málfræðingur, hvað sem öðru leið. Um rúnir og uppruna þeirra hafði
verið ritað ýmislegt fyrir þá tíð, en flest allt af þvi var litt nýtt eða
engu. Wimmer tók sjer nú fyrir hendur að rannsaka það mál frá rótum
og ritaði þar um rækilega ritgjörð »Um uppruna rúnanna og sögu þeirra
á Norðurlöndum«; hún var
prentuð 1874 i Árbókum
Fornfræðafjelagsins og á
þýzku, aukin og endurbætt,
1887. Það er einkum þessi
bók, sem er og verður alla
tið framvegis hrókur allrar
rúnafræði; aðferð höf. er hjer
jafnvísindaleg, sem rannsókn-
in er skarpvitur og nákværn,
enda hefur enginn getað
hrakið þá niðurstöðu, sem
höf. kemst að; hún stendur
blýföst. Saga rúnanna er um
leið saga orðmyndanna og
hefur því ritgjörðin margfald-
lega þýðingu fyrir sögu nor-
rænna máia.
Það var við þvi að búast,
að menn sæju, að hjer var
risinn upp rnaður, sem var
öllum öðrum færari til að
gefa út og skýra rúnaletur,
og varWimmer því falið á
hendur að gefa út danskar
rúnaristur; hann ferðaðist
nú urn alla hluti hins forna
Ludvig F. A. Wimmer. danska rikis og rannsakaði
alla rúnasteina með eigin
augum, mótaði allar rúnaristur i þar til gerðan pappír, og væri gaman
að segja þar meira af, ef rúmið leyfði, og ljet þar að auk ágætan teikn-
ara gera mynd af hverjum steini. Ýmsar annir hindruðu það, að farið
yrði að gefa út verk þetta fyrr en 1894—95; og er nú 1. hepti út-
komið; það má segja, að þetta verk er hin mesta þjóðgersemi bæði að
þvi er snertir myndir og efni, til jafnmikils heiðurs fýrir höfundinn sem
ættjörð hans. Það er óhætt að segja, að ekkert land á glæsilegra sams-
konar verk. — Að ótöldum öðrum minni rúnaritgjörðum hefir Wimmer
samið ýmsar málfræðisritgjörðir (einkum má þar til telja afarmerkilegar
ritgjörðir i Árbókum Fornfræðafjel. 1867 og 1868); á doktorsritgjörð
hans var áður minnzt. Árið 1870 kom út bók, sem hafði sjerstaka