Eimreiðin - 01.01.1896, Qupperneq 67

67
En Guð á himnum horfði í augu sankti Pjeturs og horfði
nú fast og lengi.
— »Sannlega er jeg sæll 'drottinn,« sagði hann og ljómaði
eins og sólarbálið, sem ljek um þá, »sæll, að eiga annan eins þjón
eins og þig!«
Djöfullinn sat niðri í helvíti og ranghvolfdi augunum. Hann
hafði ekki langa lengi náð í neina sál.
En svo kom honum ráð í hug og það var á við heila manns-
sál. Hann hætti að ranghvolfa augunum og þau stöðnuðu eins
og í freðinni ýsu og svo glórði 1 þau eins og maurildi á svarta
smettinu.
»írumári!« gall úr honum, og það hafði hann ekki sagt síðan
hjerna um árið, þegar hann hitti hana ömmu sína í danssolli á
öldurhúsi.
Og hann rauk út í slíku hendingskasti, að enginn hefur enn
þá getað botnað í því, út um hvaða glugga hann hafi sloppið.
En uppi á jörðunni var maður, sem var að berjast fyrir rjett-
læti og sanngirni meðal mannanna og fyrir öllu, sem var sál og
sannleikur. Kringum hann fór Djöfullinn að flögra, fyrst eins og
fyrirlitlegt blístur, því næst eins og rammaukið glott og að lokum
sem fjandinn sjálfur í sinni eiginlegu mynd.
»Þykir þjer gaman?« spurði hann manninn, sem var að berjast
fyrir sál og sannleika.
Hinn hristi höfuðið og var hnugginn í bragði.
»Þeir eru þjer ofurefli við að eiga, ha?« sagði Djöfsi, og var
dillað að sjá, hvað maðurinn var hnugginn; — »og þeir vilja ekki
hlýða á þig og skilja þig ekki; það væri eins rjett af þjer að hverfa
frá öllu saman!«
Og maðurinn drap hvað eptir annað höfði til samþykkis, eins
og hann sæti og væri að hlýða á sínar eigin hugsanir, — og svo
skaut hann sig.
Pá neri Djöfullinn svínsleðurs-magahá sína af ánægju, því nú
hafði honum tekizt að tæla eina hina göfgustu sál, og svo þaut
hann á stað með hana heim til helvítis.
En þegar hann kom til helvítis, þá var hann tómhentur. Hann
leit í lúkur sjer, sneri þeirn aptur og aptur og leit aptur fyrir sig,
og loks fór hann að glápa upp í gegnum eldhússtrompinn, upp í
5*