Eimreiðin - 01.01.1896, Síða 75

75
En nú er það óhrekjandi sannleikur, að líf og farsæld okkar
allra, — og að meira eða minna leyti einnig þeirra, sem eru á
okkar vegum, — er komin undir kunnáttu okkar og leikni í tafli,
sem er langt um flóknara og erfiðara en skáktaflið. — Það er tafl,
sem hefur verið leikið á öllum öldum frá því mannkynið fæddist.
Hver maður og hver kona er annar leikandinn í tafli út af fyrir sig.
Taflborðið er heimurinn; skákmennirnir eru allt, sem við ber
í lífinu og náttúrunni; taflreglurnar eru náttúrulögmálið. — Sá, sem
við erum að tefla við, er ósýnilegur; en við vitum, að hann leikur
æfinlega rjett og heíur aldrei nein brögð í tafli. En við vitum líka,
að hann tekur æfinlega eptir því, ef okkur verður það, að leika af
okkur, og að hann tekur aldrei minnsta tillit til vankunnáttu okkar.
Sá, sem vinnur taflið, fær útborgað stórfje með allri þeirri
rausn og göfuglyndi, sem sá, sem er meiri máttar, jafnan hefur
svo gaman af að sýna mátt sinn með. Sá, sem teflir illa, verður
»mátaður«, — kalalaust en þó miskunnarlaust.
Það fer varla hjá því, að samliking mín minni suma á hið
fræga málverk Retzsch’s, þar sem hann sýnir Satan vera að tefla
skák við mann um sál hans. — Setjum nú svo, að á þessari pent-
mynd væri i stað djöfulsins með kuldaglotti sínu kominn rólegur
og máttugur engill, sem væri að tefla að gamni sínu og í mesta
bróðerni, eins og móðir við barn, og vildi heldur tapa en vinna,
— þá held jeg það væri sönn mynd af lífinu. Og það, sem jeg
kalla uppeldi og menntun, er: að læra reglurnar fyrir þessu
mikla tafli, sem er svo þýðingarmikið, að líf og farsæld okkar
allra er komin undir leikslokunum.
Þýtt af
V. G.
íslenzk hringsjá.
BÆKUR SENDAR EIMREIÐINNI:
ÍSLENDINGASÖGUR io., n., 12. Búið hefur til prentunar Valdimar
Asmundarson. Rvík 1894—5. I þessum þrem númerum eru þrjár hinna ágætustu
af Islendingasögum: Njdla, Laxdœla og Eyrbyggja, og mun leitun á skemmtilegri
bókum. Á sögum þessum er auk þess gjafverð og frágangurinn yfirleitt góður.
Þó lýsir sjer sumstaðar nokkuð mikil fljótfærni. Þannig er t. d. skýrt frá því í
formálanum fyrir Laxdælu, að hún sje prentuð eptir útgáfu dr. Kálunds, en hann
hafi gefið söguna út eptir handriti, sem eflaust sje afskript af •Vatnshyrnu*