Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 38

198
fetum yfir jörðina. Hún stiklaði á heiðarbrúnunum og hafði dal-
ina í einu skrefi.
Nú var höfuðskepnunum sleppt í fyrsta sinn fram á leikvöll-
inn; og þær hristu sig í jötunmóði og glömruðu hlekkjaslitrun-
um, sem hjengu þeim við hálsa. Þrumur og eldingar þutu yfir
landið, og regnið fossaði úr skýjunum, hafið freyddi inn á löndin,
og skógarnir kváðu við af villidýrahrinum og af neyðarópum
hinna kraftminni dýra, sem ljetu líf sitt fyrir hinum og urðu þeim
að bráð.
Aður höfðu mennirnir stigið úr rekkjum þegar sólin var beint
í austri. Nú drógst það fram um hádegi. Þó vóru þeir úrvinda
af svefnleysi, rauðeygðir og klístraðir um hvarmana og óstyrkir í
fótum.
Aldrei hefir náttúran tekið öðrum eins stakkaskiptum, og á
þessari einu nótt. Stormurinn hafði brotið skógartrjen en rifið
sum upp með rótum og velt fjallháum ölduhryggjunum upp úr
hafsdjúpinu. Hvítfyssandi brimgarðurinn gein yfir sjávarströnd-
inni, og það var voða vöxtur í ánum: þær flæddu blóðlitaðar yfir
bakkana. Fjallabrúnirnar voru hvítar af fönn, og sólin sást að-
eins gegnum jeljahrannirnar, nábleik eins og kona sem er nýstig-
in af sæng eptir fæðingu — nú á dögum.
Þegar nóttinn var skollin yfir, þrumurnar lustu heiðarnar
kinnhest og eldingarnar kveyktu í trjánum — þá ærðust einnig
dýrin í mörkinni og fiskarnir í sjónum. Nú hafði sauðurinn feng-
ið að kenna á heljarafli ljónsins og músin fengið að vita, hversu
klær kattarins eru nálhvassar. Þá hafði hákarlinn ekki haldið
kyrru fyrir; hann lauk upp ginhjörum sínum og skellti maka sinn
sundur í miðju. Fálkinn hafði slitið hjartað úr rjúpunni lifandi. I
stuttu máli: máttleysið laut í lægra haldi fyrir grimdinni og hnefa-
rjettinum.
Sólin kastaði fölum bjarma yfir hræstráða jörðina og blóðlit-
aðan vatnakorginn. Hrafnar og ernir sveimuðu í stórum flokkum
yfir valnum, köstuðu sjer niður og slitu náinn, með klóm og nef-
goggum — og átu; en hingað og þangað var jörðin grafin í sund-
ur eptir kvikindi, sem leituðu sjer hælis fyrir öðrum grimmari og
máttugri; nú var engin skepna lengur óhult fyrir annari.
Þjáningar og drepsóttir börðu nú að dyrum, og dauðinn kom
í hvert hreysi. Gleði og velgengni fóru á vergang, en ólund og
örbirgð settust í öndvegi og spertu býfurnar um þveran pall. Ald-