Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 54

214
Hann sekkur, bröltir, brýzt um, hamast áfram,
en biksvört nótt í blindhríð stóð sem veggur
og engin lýsa utan hnoðrar fjúksins,
sem allt er fullt af eins og ára mori,
er þyrlast, sýður, þýtur, sker og bítur
og hvaðanæva hvæsir milli trjánna.
Þó berst hinn gamli og brýzt mót öllum feiknum
en stanzar þó í hverju hlje og hlustar,
sækir svo enn í sortann líkt og dvergur
sjer graíi göng. Nú heyrist ekki hljóðið,
og öldungurinn æðrast: mundi hann svikinn
og eitthvað íllt á seiði? stanzar því
og fyrir munni fer að þylja bænir.
Þá heyrist aptur hljóðið — örskammt burtu.
Hann hrópar, en öll hljóð hans kæfir veðrið.
»JÚ — þarna — þetta! fáum fetum lengra!«
Hvað hreyfist þarna, svart að sjá í snjónum,
sem vindist viðarkubbur? . . .
»Jehóva, guð minn! hönd! minn guð! á barni!
Barn, barn! og dáið ?«
O, hugðu himinljósin þessa nótt,
sem Betl’heimsstjarnan blessuð forðum lýsti,
að ekkert gott hjer ætti stað á jörðu?
því engin stjarna eygði gamla Jakob
nje sá hvað feginn fundi þeim hann varð,
hve skjótt hann frá sjer fleygði skreppu sinni,
aleigu sinni, og úlpu sinni kastar
og sveipar henni um barnið, barminn opnar
og leggur barnsins köldu kinn við brjóstið
unz hjartaslög hans hrópa það til lífsins.
Þá stökk hann upp. En — hvert þá? sporin tilfem
En hvað um það. Því þruman yfir trjánum
er orðin honum heilög Davíðs harpa
og fjúkið ótal friðarenglar Drottins,
sem vísa honum veg með hvítum vængjum,
og út í bláinn beint hann gekk sem sæi
hvar hollar hendur honum væru að benda.
En hús á miðjum Heiðarskógi finna
þá helgu nótt er hvergi ljós má lýsa? —