Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 37

197
Svo engdust þeir saman í kuðung, nístu jöxlunum og ásjón-
urnar afmynduðust af krampakenndum grimdarflogum, sem drógu
andlitsvöðvana sundur og saman. Þeir stukku fram—: rjetturinn
var settur, og það var hnefinn, sem skar úr. Glóðaraugum og
kjaptshöggum ringdi niður og það sá ekki handaskil fyrir fótasparki
og olnbogaskotum.
Op og óhljóð, ragn og formælingar bergmáluðu nú í fjöllun-
um. Þeir gættu þess ekki, að sólin renndi sjer á flugaferð afbraut
sinni niður að hafinu — niður að svörtum illveðursbakka, sem
yppti öxlum móti himninum; þeir tóku ekki eptir hávaðaþytn-
um, sem barst frá ströndinni. En það var reyndar sogandi brim-
gnýr í fjarska.
Síðann barst leikurinn inn í húsin.
Það var Alfaðir, sem sendi konuna í mannheim. Hann vildi
vita, hve fimlega mönnum tækist, að skylmast við freisiinguna og
hverjum veitti betur. Nú var sú gáta ráðin: ráðningin var glögg
og greinileg. Hann sá, að maðurinn var eigi verðugur þeirra
gæða, sem hann hafði notið. Hann sá, að maðurinn var að eðlis-
fari höggormur og hákarl.
Og augu hans leiptruðu eins og stjörnur á heiðríkri vetrar-
nóttu. — Hann seildist með annari hendinni niður í undirdjúpin,
leysti storminn og þokuna úr fjötrum, og benti þeim á landið, þar
sem mennirnir bjuggu. Hina hendina rjetti hann út í geiminn,
lauk upp kistunni, sem dauðinn var geymdur í og ljet hann
lausan.
Og frá þeirri stundu hefir dauðinn leikið lausum hala, og ráð-
ið ferðum sínum og gerðum. Það hefir ekki raskað ferðaáætlun
hans, þótt stjórnirnar hafi gefið út samgöngubann. Læknunum
hefir aldrei tekizt að stinga honum svefnþorn, hversu, íjölkunnugir,
sem þeir hafa verið í list sinni. Og þótt prestarnir hafi þeytt að
honum hrossabrestinn, hefir hann haldið leiðar sinnar eptir sem
áður. Það hefir einungis heyrzt meira til hans og meiri ógn stað-
ið af komu hans, en ella myndi verið hafa.
En í sama bili dró skugga yfir landið, því sólin gekk nú und-
ir — í fyrsta sinn. Hin fyrsta nótt reis nú á fætur og steig risa-