Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 69

229
af, kom hann skyndilega auga á grannvaxna beinagrind, er þok-
aðist í áttina til hans; framan á hjekk hálfgagnsær kviður, er að
gildleika var ónáttúrlega stór í hlutfalli við hina renglulegu beina-
grind. »Nei, sjáið til,« hugsaði læknirinn, »þetta er nýr og sjald-
gæfur magasjúkdómur.« Og vísindin höfðu aptur náð tangarhaldi
á honum.
Hin grannvaxna beinagrind færðist nær og nær, og er hún
var fáein skref frá lækninum, nam hún staðar, rjetti út hendurnar
i áttina til hans, opnaði skoltinn og sagði með skærri unglings-
röddu: »Kæri Cornelius! ertu svo niðursokkinn í hugsanir þínar,
að þú þekkir ekki kærustuna þína aptur? Æ, miklir blessaðir fugl-
ar eru þessir lærðu menn!«
Læknirinn varð öldungis forviða, setti upp gleraugað og opn-
aði hægra augað. Mikil þó firn! Það var unnustan, hans elskaða
unnusta, er stóð frammi fyrir honum. Minna mátti nú gagn gjöra.
Hann varð sem hamslaus: »Aldrei, aldrei,« æpti hann, baðaði út
höndunum og lagði á flótta inn til borgarinnar.
Veslings Magga stóð eptir sem þrumulostin. »Cornelius læknir
er orðinn vitskertur,« hugsaði hún; henni fjellust hendur og hún
hnje 1 dapurri örvæntjngu upp að trjástofninum.
* *
*
Þegar Schwanthaler læknir var kominn heim á vinnustofu
sína, horfði hann 1 gaupnir sjer og grjet beiskum tárum. »Það
hafði jeg þó aldrei ímyndað mjer,« sagði hann og barmaði sjer.
»Ef jeg nú fengi aldrei að sjá hana öðru vísi!« Öðru auganu
hjelt hann þó að minnsta kosti óskertu. Hann opnaði það svo
vel, sem hann gat, til að ganga úr skugga um, hvort það væri
heilbrigt. Æ, hvernig gat staðið á þessu? Hafði hann af ákaf-
anum misst dropa af vökvanum í hægra augað líka! Honum
fannst hann ekki sjá eins skýrt og áður. Hann leit í spegil;
honum virtust andlitsdrættirnir ógreinilegri og holdið ekki eins
þjett. Atti hann nú líka að sjá sjálfa sig sem slikjuklædda beina-
grind! Æ, mikil skelfing! Ekki að sjá, ekki að sjá sjálfan sig
og ekki hana öðruvísi en svona!
Og hann varð sem æðisgenginn og bölvaði vísindunum.
»Prjedikarinn hefur satt að mæla,« æpti hann, og reif 1 hárið,
»sá sem eykur sína þekkingu, eykur sínar raunir. Guð hefur
valið sjálfum sjer hið versta hlutskiptið: sannleikann, napran sann-