Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 57

217
og stirðum höndum komið geta í kross.
En móðirin á knjánum kraup og reyndi
að beygja barns síns arm um háls ins dána.
»Hún er ei lengur okkar,« kveinar konan.
»Hann hefur hana keypt með köldum dauða,
og lætur aldrei litlu Grjetu frá sér.
Og það er gott hún getur beðið Jesús
að biðja okkur friðar fyrir glæpinn
við föðurinn, því fyrir honum klagar
hinn gamli, góði maður.«
Köllunin.
(Eptir Wergeland).
Voldug örn með vænginn brotinn
Veslast upp í kotungsbæ,
frá því hún var forðum skotin
íjötruð eins og rakkahræ,
ella væri’ hún óðar þotin . .
hennar sál
þó á skárra en skáldsins andi,
skorðaður hjá píndri þjóð
yzt á heimsins eyðislóð,
með það mál,
sem í öll sín listaljóð
heldur eins og hund í bandi.
Hann er kirkjuklukka vafin
köldu, blautu duluraski;
hann er rósargreinin grafin
gömlum undir mæliaski.
Sínurn væng að vilja lypta,
vera hár og fleygur andi
eins og sá sem guðleg gipta
gjörir skáld í stóru landi:
það er eins og ætla að fljúgja,