Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 66

226'
þreif sárakannann, stakk honum tafarlaust inn í iíkania sjúklings-
ins og dró kúluna út. »Sjáið þið til!« sagði hann rólega er
starfsbræður hans kölluðu upp yfir sig af undrun.
Nú var komið með fleiri sjúklinga, og í hvert skipti sagði
Schwanthaler læknir eptir augnabliks athugun skýrt og skorinort,
hvar sjúkdómurinn var. Hann skar burt krabbamein, skóf bein
og dró út nálar. Reyndar dóu því nær allir sjúklingarnir, en þeir
höfðu notið aðdáanlegrar læknislistar. »En það auga!« sögðu starfs-
bræður hans með undrun og afbrýði. A einum einasta degi hafði
Cornelius Schwanthaler skarað fram úr öllum snillingum aldar-
innar í handlæknislist.
% *
*
Lúinn eptir árdegisverkin lá Schwanthaler læknir í legubekkn-
um og naut sigurfarar sinnar. Eegar hann kom heim, tjekk hann
brjef frá unnustu sinni, ofur viðkvæmt, og setti hún ákaft ofan í
við hann fyrir þögli hans, og bað hann í öllUm bænum að finna
sig daginn eptir niður á fljótsbakkann. En hann las brjefið með
kæruleysi, það lá við að honum leiddist það. Allt um það elsk-
aði hann Margrjeti sina með gulbjarta hárið, dökkbláu, yndislegu
augun og spengilega limalagið, er minnti á grannvaxna lilju. En
á þessari stundu var hann gagntekinn af þótta yfir frægð þeirri,
er vísindin höfðu látið honum falla í skaut. Ástin fölnaði fyrir
morgunroða frægðar hans, eins og síðasta stjarna næturinnar fyrir
geisladýrð upprennandi sólar. Hann fann hjá sjer þörf til að baða
sig í fyrstu geislum þessarar nýju frægðar, og er hann minntist
þess, að einmitt þetta kvöld var dansleikur hjá borgarstjóranum,
rjeði hann þegar af að fara þangað. Það gat ekki hjá því farið
að orðrómurinn urn snild hans í handlæknislistinni hefði flogið
eins og eldur í sinu um þvera og endilanga borgina. Reyndar
hafði hann viðbjóð á mannfundum, einkum dansleik; en hann var
nokkurs konar heimspekingur. Hann sá í hendi sjer, að auk
ánægjunnar af að heyra sjálfum sjer hrósað, mundi hann fá ágætt
tækifæri til að láta Röntgens-auga sitt dvelja við daður og hjegóma-
skap kvennþjóðarinnar. Honum var fullljóst, hvílíkt gagn læknis-
listin mundi hafa af uppgötvun hans; en hann langaði líka til að
sjá deginum ljósara það gagn, er sálarfræðin hlyti af henni.
I tæka tíð fór hann i kjólinn, dró upp hvíta hanzka og