Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 55

Á miðri heiði liggur lítill kotbær
lágreistur mjög og þakið hvítt af snjónum,
en veggirnir sem væri svartir klettar.
Þó — var það undur? — þangað dregst hann beint
og hnígur þar og hvergi kemst nú lengra.
Rjettir við samt og leitar lengi dyra.
Ber hægt og hægt, því barnið sefur sætan,
og iðrast nú er skreppuna eptir skildi,
er ekkert átti að bjóða bónda snauðum,
sem bráðum mundi feginsdyrnar opna.
Svo ber hann aptur — aptur. Loks er svarað:
»1 Jesú nafni! er nokkur maður úti ?« —
»Hann Jakob karlinn! Kennið þið mig ekki,
Gyðinginn gamla?« — »Gyðingur!« þá æpti
mannsrödd og konu, »kúrðu þá í snjónum!
Við eigum ekkert, sem þú getur grætt á
og bölvan tóma berðu hjer að húsum
fæðingarstundu Drottins, sem þú deyddir!« —
»Jeg!«
— »Þú og þitt fólk; það er ógnar syndin,
sem þjóð þín skal í þúsundliðu gjalda.« —
»Æ æ! í nótt er hleypt inn hverjum rakka.« —
»En Gyðingar ei koma í kristin hús.« —
Hann heyrði’ ei meir. Hin hörðu, heimsku orð
hann gegnum nístu miklu meir en veðrið
og slengdu honum harðara á gaddinn;
þar húkti hann með barnið við sig vafið.
Þá þótti honum, þar hann starði í ljórann
og vildi sjá hvort ekkert andlit sæist,
hann síga á svanadún og finna glöggt
til hlýinda, sem þíddu allar æðar,
og kærir svipir kæmi fram með hvískri
sem andi vestan vorblær yfir liljur
og um hann léki þar til einhver þeirra
hvíslaði og benti: Komum, sjá, hann sefur!
og inn í fagran sal þeir allir svifu,
og barnið eitt stóð eptir við hans hvílu,
hagræddi sjálft og hlúði að rekkju hans,