Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 64

224
Smádýr þessi höfðu reyndar einkar undarlegt athæfi í frammi.
Þau voru á sífeldri ferð og flugi um búrið, vitlaust og botnlaust,
rjeðust með áfergju á rimarnar, er voru úr trje, líkt og flugur, er
í grannleysi rekast á gluggarúður. Læknirinn flutti þau í annað
búr með járnrimum, og hjeldu þau þá kyrru fyrir. Tilraunin
styrkti hann í trú sinni.
Engu að síður var Schwanthaler lækni það Ijóst, að nauðsyn
bar til að gjöra tilraun, er tæki af öll tvímæli. Hafði hann ekki
helgað vísindunum gjörvallt líf sitt? Atti hann að hilta eitt augna-
blik við að hætta sjóninni, ef á þurfti að halda? Var það ekki
ómaksins vert, að sjá inn í kjarna hlutanna, inn í innviði efnisins
og beinagrind líkamanna, og ef til vill alla leið inn í vinnustof-
una, þar sem hugsanir og hugmyndir fæðast, — að komast á snoð-
ir um sálnanna helgustu Ieyndardóma? Og þau handatiltök. er
hann gæti gjört þann dag, er auga hans megnaði að sjá gegnum
hið táldræga yfirborð og stýra hönd hans rakleitt að bústað hins
hulda sjúkdóms! Það mundi veita honum uppreist hjá starfs-
bræðrum hans á spítalanum, er fyrir skemmstu höfðu haft mjög
skiptar skoðanir um handfimi hans, eptir að honum haiði mistekizt
handlækning nokkur hraparlega.
Schwanthaler læknir var ekki lengur á tveim áttum. Hann
tók dálitla vökvabyssu, fyllti hana af vökvanum góða, kom plat-
ínunálinni í lag, og gekk út að glugganum til að gæta að, hvort
vökvinn væri enn þá gagnsær.
I sömu svipan tóku sunnudagsklukkurnar að hljóma frá
kirkjuturnum borgarinnar. Það var bjartur og fagur morgun —
alstaðar líf og litskrúð; trje og runnar stóðu i blóma með smá-
gjörvum, ljósgrænum blöðum, er böðuðu sig i rauðleitu skini
morgunsólarinnar. Hin fyrstu vorblóm önduðu frá sjer þægum
ilm, og íuglarnir sungu í nýútsprungnum krónum hinna gömlu
linditrjáa. Fyrir handan garðmúrinn gekk ung stúlka til brunns-
ins með vatnskrús undir hendinni; hún var ljettstíg og frið sýn-
um. Schwanthaler læknir strauk hendinni um ennið og hugsaði
sig um stundarkorn. Ef rjett var að gáð, þurfti hann að eins að
fórna helmingnum. Vísindin kröfðust að eins að hann ljeti ann-
að augað. Hann mátti halda hinu og þannig hafa fulla sjón. Til
tilraunarinnar valdi hann vinstra augað. Hann ýtti með gætni
platínunál vökvabyssunnar inn í augasteininn, eins og hann hafói
gjört við marsvínin, spýtti vökvanum inn og setti glerauga fyrir