Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 21

i8i
eina, sem skeður á jarðriki á næturþeli. — Á norðurhvelinu sást
líka endrum og sinnum til gyðjuhers norðurljósanna; þar ljeku
gyðjurnar hringdans uppi í hvirflinum; svo slepptu þær tökum og
steyptu sjer kvikar og ljettfættar niður úr honum á báða vegu um
rennsljettar gullbrautir, breiddar gimsteinamuli, alla leið ofan undir
hafflöt. En samt forðuðu þær eingernings roðasteins-skónum sín-
um frá að ryðast af mannheims-leirnum.--------
Á syðri barminum við fossinn Iðu stóð Unnur. Hún tók
ekki framar eptir neinu, sem gerðist í mannheimi. Orvinglunin
hafði sett öll sin rnerki og stimpla á hana. Dauðinn glennti glott-
andi og vægðarlaus greipar á móti henni í fossinum. En fossinn
söng ærður og hamslaus ávallt hærra og hærra: Holdsveikin, holds-
veikin. Laxarnir hlupu úr hylnum upp í fossinn, til að vita, hvað
um væri að vera. En þá komu sumir við litlutána á Dauðanum,
og voru þegar örendir. Þeir, sem gátu, forðuðu sjer ofan í hylinn
aptur. Þá gægðist máninn fram á milli skýbólstranna, til að sjá,
hvað væri þar á ferðum; náglott hans varð napurt og nístandi
kalt, þegar hann sletti því yfir Laxahyl. Skugga brá fyrir upp
yfir vatninu, er fjell ofan í hylinn. Það skall í öldum hátt upp
urn bergið, sem hægðust smámsaman aptur og liðuðust í hring-
mynduðum boðum út til allra hliða. — Eptir tvö, þrjú augnablik
skaut upp nábleiku andliti, beint á móti hinum glottandi mána,
sem brá sjer hvergi, — andliti stöfuðu ógnrúnum kvala og ang-
istar. Aptur sáust boðar á yfirborðinu, sem smá minnkuðu og
hurfu. En þá skaut einhverju upp á yfirborðið, líkast því sem
mannshvirfill væri, og svo. —- ja, og svo varð allt hljótt.----—
Dauðinn gekk brosleitur burt úr fossinum. En fossinn skipti um
lög og söng, já, söng í makindum: »Dauð, drukknuð, myrt, —
hó, hæ, hó! Skoðið líf og dauða, sjáið rúmið auða, hæ, hó
hæ!« —Laxarnir fóru að gægjast fram og skoða hvað þetta væri,
sem bætzt hefði við í híbýlum þeirra. Og sjá! það var ljómandi
fallegur kvennlíkami, sem maraði rjett niður við botninn og þok-
aðist ofan eptir Laxahyl. Loks náði líkið botnfestu. Fyrst lypti
vatnið því ögn til og frá, en þyngdarlögmálið sagði: dýpra og dýpra,
og svo fór það dýpra, seig og seig ofan í leðjukenndan botninn
unz hann sje saman og lokaðist yfir líkinu og varð alveg eins og
hann var áður. — Engin vegsummerki framar! Ekki örmull eptir
ofan jarðar af 19 ára lífi nje líkama, — fegurð, gáfum, anda og
mannlofi. -----------