Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 33

193
en þó einkum þá menn, er eiga að koma þeim á framfæri. Hefði mjer
borizt til handa skjal nokkurt, sem á að hafa verið lesið upp fyrir mönn-
um hjer í þessu biskupsdæmi skömmu áður en jeg kom til landsins,
þá gæti jeg skýrt nánara frá þessum atriðum. Menn eru hjer svo ein-
urðarlausir að þó þeir öðru hverju kunni að láta sjer orð af vörum hrjóta,
þá þora þeir ekki að standa við það. Svo mikið er víst, að maður sá,
er jeg gat um, lengi ekki svaraði brjefi mínu, þangað til jeg neyddist
til að skrifa honum og öðrum presti harðneskjulegt brjef. Þá loks leit-
aðist hann við að bera af sjer sökina með ljelegum afsökunum, og hef-
ur síðan reynt til að sleikja sig upp við mig á allar lundir. Jeg bið
yður þess lengstra orða að leitast við að koma þvi 1 kring við Kirkju-
ráðið, að ráðin verði bót á skólanum hjerna, og að gefin verði út til-
skipun, er setji fastar reglur um það efni. Að öðrum kosti má fastlega
búast við því, að allt sem nú verður gert, innan skamms, eða jafnvel
undir eins og jeg er búinn að snúa við bakinu, hrynji saman og falli
um sjálft sig. Jeg heyri utan að mjer, að meðan jeg sje hjerna, muni
allt standa i góðu gengi, en heldur ekki lengur.-----------------------
Hjer hefur verið langur og harður vetnr, svo menn muna varla annan
verri, og hrossin hafa veslast upp og drepist úr hor. Jeg hef enn sem
komið er ekki getað fengið hesta þá, sem jeg þarf á að halda við yfir-
reið mína, Sagt er að prestarnir hjer í biskupsdæminu sjeu skelkaðir
mjög, því einhver hefur stungið því að þeim, að jeg ætlaði að tala
Grísku við þá og hlýða þeim öllum yfir.
Sje það nokkuð, sem hefur haldið í mjer hita í vetur, þá er það,
næst kverþrefinu, skólinn hjerna. Skólameistarinn hefur þjónað embætt-
inu i 17 ár, og er honum þannig varið, að honum liggur við að springa
af allri sinni ímynduðu þekkingu. Jeg hef orðið að fara með hann eins
og dreng, sem sett er fyrir á hverjum degi. I hvert skipti, sem kennsla
hefur farið fram i skólanum, hef jeg orðið að sýna honum to sinnum,
hver kennsluaðferð sje heppilegust, og þó hefur hann gert það vitlaust.
Á engu furðar mig meira en þvi, að slikum manni skuli hafa verið
leyft að þjóna þessari vandasömu stöðu í svo mörg ár.
Hólum io. júni 1842.
Khöfn í marzmán. 1896.
Jón Jónsson.
Konan kemur í mannheim.
Það er ekki fýsilegt, að brjóta skip sitt í spón á flæðiskeri.
Þó er eins og mennirnir geti sætt sig við það. Farmaðurinn veit,
að hjer er við öfl að etja, sem hafa ráð hans í hendi sjer. En ef
honum væri kunnugt, að fyrrum, á smábandsárum mannkynsins,
lá stormurinn i fjötrum og sæljónið ljet ekki siga sjer eins og
13