Eimreiðin - 01.09.1897, Blaðsíða 36

196
arnir sátu þegjandi á trjánum, og voru þeir þó vanir að syngja.
Oldungarnir, með silfurhvítu skeggin, tóku líka eptir þessu; það
hafði aldrei fyrri viljað til í þeirra minni. Þeir tóku til að strjúka
kampinn og skeggræða sín á milli, hverju þetta mundi sæta. En
þar var enginn öðrum fróðari; lífsreynslan og eptirtektin stóðu
allsnaktar, hvor frammi fyrir annari, augliti til auglitis — og
þögðu.
Þegar mennirnir voru að tala um þetta, sáu þeir dökkan dil
út við sjóndeildarhringinn. — Depillinn færðist nær, og að sama
skapi óx hann og skýrðist. Innan lítils tíma sáu mennirnir, að
þetta var fjöldi af verum, sem líktist sjálfum þeim. Þó var bún-
ingurinn öðru vísi; hvítum tröfum var sveipað um höfuðin, og
um ganglimina flöksuðu fjöllitar veifur eins og tveir fánar væru
festir saman á jöðrunum.
Það var einsog augun ætluðu að springa út úr augnatóptum
öldunganna, svo fast og forvitnislega hvesstu þeir augun á gestina,
allir í sömu áttina.
Lesendurnir munu nú vera farnir að renna grun í, hvað um
er að vera. Það er konan, sem er komin í mannheim. — Fylking-
in færðist nær, og þegar hún kom að hýbýlum mannanna, tvístr-
aðist hún öll i sundur eins og sandkökkur, sem kastað er í straum-
sog undir fossi.
Konurnar gengu til mannanna, hiklaust og formálalaust, ein
á móti einum, vöfðu handleggjunum um háls á þeim og þrýstu
brennheitum vörunum að munnum þeirra. Það köllum vjer nú
að kyssast. En sumir karlmennirnir urðu útundan, því konurnar
voru færri en þeir.
Við þessar snertingar brá mönnunum kynlega. Það var því
líkast, sem þeir væru herteknir af einhverjum kyngikrafti — eins
og þeir væru möru troðnir. Það var eins og allar hugsanir þeirra
og tilfinningar, sem áður sátu í öndvegi, væru reknar á flótta,
heyrnarlausar, blindar og tilfinningarvana, en í þeirra stað væru
komnar aðrar til valda, gersamlega frábrugðnar að eðli og útliti,
sem kröfðust tafarlausrar fullnægingar á óskum sínum og kröfum.
Hinir, sem engan fengu kossinn, urðu nú sem djöfulóðir.
Þeir krepptu hnefana svo neglurnar sukku inn í lófann — á þeim
dögum slitu mennirnir ekki nöglum sínum á því, að klóra ná-
ungann um hrygginn — og hnúarnir hvítnuðu einsog kalinn lim-
ur nú á dögum.