Eimreiðin - 01.09.1906, Qupperneq 24

184
venjulegri hægð og stillingu lét hún þó undan og lét alt eítir
henni.
Geirlaug gékk á lagið. Hún gerði það eitt af verkunum, sem
henni sjálfri sýndist. Hún þvoði sér og greiddi á morgnana í
stað þess að fara í kvíarnar og gerði sér það þægilegt á daginn,
gekk í þokkalegustu flíkunum sínum og spjallaði við gesti, sem
komu, á meðan systir hennar var önnum kafin frá morgni til
kvölds og hafði svo gott sem aldrei tíma til að skifta klæðum eða
þrífa sig til.
Ókunnugum gat því ekki blandast hugur um, að Geirlaug
hlyti að vera húsfreyjan og hin vinnukonan.
Petta heimaríki Geirlaugar fór vaxandi með hverjum degi.
Sigurlaug bar það með þolinmæði og Jón Baldvinsson gerði ekki
hið minsta til að hindra það, heldur þvert á móti hlynti að því.
Pað var heldur ekki laust við það þegar frá byrjun, að sambúð
þeirra hjónaefnanna breyttist frá þeiin degi, er Geirlaug kom á
heimilið. Jón varð fálátari við unnustu sína, og sambúð þeirra
var ekki líkt því eins innileg. Pað fór auk heldur stöku sinnum
að bera á því, að þeim hjónaefnunum fór við ýms tækifæri að
bera eitthvað á milli.
Það var hvorki mikið eða alvarlegt framan af, en við hvert
tækifæri þurfti Geirlaug að sletta sér fram í það og æfinlega á
móti systur sinni.
I£n framan af veitti Sigurlaug þessu enga eftirtekt. Hún tók
fálæti og stirðlyndi Jóns sem beina og eðlilega afleiðing af elju
°g áhyggjum.
Pannig liðu nokkrar vikur, og samkomulagið fór stöðugt
versnandi.
Geirlaug skipaði systur sinni fyrir verkum með einstakri frekju
eins og hún væri vinnukonugarmur. Enginn hafði áður þurft að
brýna Sigurlaugu til verka. Enginn hafði áður hreytt í hana
ónotum og skætingi við hvert tækifæri. Hún var hvorutveggju
óvön og tók sér það nærri.
Fáleikar Jóns við hana fóru líka dagvaxandi. I’að var nú
liðið langt fram yfir þann tíma, sem búið var að tala um að biðja
prestinn að byrja að lýsa, en það var þó ekki farið til þess enn.
Hún hafði stöku sinnum spurt Jón að því eða mint hann á það
með hægum orðum, en hann ekki svarað öðru en vöflum einum,