Eimreiðin - 01.01.1910, Síða 19

Menn hrópa og spyrja: Hvert á ég að fara?
því hilling sýnist alt og blindar sýn;
á allar hliðar eyðimörk, Sahara,
eyðisandsflæmi, stormsins hræriþvara.«
Pá gall við mærin: »Áfram bara, baraU
og brosti súrt og leit í gaupnir sín.
Pá sagði ég: »Á tæpu tímans vaði
það tekur ekki að hælast um svo fljótt;
þér eruð kannske drotr.ing Sahrazade
og sjáið engan voða — það er skaði! —
og dragist upp í dauðans svitabaði
og dómsins bíðið — eina og eina nótt!
En Bölverk gamla blekkir engin »saga«,
né blíðkar nokkur fögur konuhönd,
og tímans guð á tálar má ei draga,
hann telur jafna láns og mæðu daga,
og hvorki spyr um heillir manns né baga,
þótt hrapi fjöll og týnist menn og lönd.
Pér haldið gleðin svífi hér um salinn.
Ég segi: dauðs manns vör þér hafið kyst;
þér leitið nautnar, komið hrygg og kvalin,
þér kaupið skurnin — eggin voru kalin.«
Pá gall við drósin: »Ertu orðinn galinn?«
og augum til mín rendi köld og byrst.
»Sé veröldin,« ég svara, »vélar einar,
er vitfirringin bezta vörn og hlíf;
ef ólán lífsins alla gleði meinar,
ef ekkert fæst til bjargar nema steinar . . .«
Pá segir hún: »Svo hjala kögursveinar,
en heilbrigð stúlka veit ei skárra líf.«
IX.
Nú svífur Elsa sigurför,
sem sigli fögur skeið úr vör;