Eimreiðin - 01.01.1910, Qupperneq 28

28
ég bygði þetta stóra timburhús, og Tryggvi gamli var ekkert hýr
í horn að taka, kvartaði um peningaeklu og vanskil og ilt árferði,
og vildi reyna að telja mig ofan af þessu. En af því við erum nú
gamlir kunningjar, við Tryggvi, þá fékk ég lánið ofan á alt nöldr-
ið, en ekki þó eins mikið, eins og ég hafði beðið um.
Pú verður að taka því með stillingu, elsku sonur minn, þótt
smátt verði um peningasendingar frá mér að þessu sinni. Við
verðum öll að spara, þú líka, og reyna að komast af með svo
lítið sem við getum, á meðan þetta fyrirtæki er að komast á fót.
Pegar það fer að gefa arð, sem vonandi verður innan skamms,
skulum við bæta okkur það upp, sem við förum nú á mis við.
Jón Salómonsson reynist mér altaf prýðis-vel, og ég skil
ekki, hvers vegna svo margir hafa horn í síðu hans hér í firðin-
um. Eg hefi t. d. heyrt, að hann hafi verið rekinn úr ungmenna-
félaginu á Eyrinni í vor; ég veit ekki fyrir hverjar sakir. Heldur
virðist mér draga sundur með þeim Siggu systur þinni og hon-
um. Hún hefir jafnvel stundum haft orð á því við mig, hvort
þetta mundi ekki vera einhver landhlaupari. Og nú heimtar hún
af mér peninga, hvað sem tautar, til þess að geta verið í Reykja-
vík í vetur. Eg skil varla í, hvernig ég fer að kljúfa öll þessi
peningavandræði. — — — — — — — — — — — —
4. bréf.
Bleiksmýri 12. febrúar 1909.
Elsku sonur minn!
Eg er nú svo gramur og sneyptur, að ég veit varla mitt
rjúkandi ráð. Og ég þarf að ganga hart að sjálfum mér, til þess
að skrifa þér hið sanna af því, hvernig alt er komið fyrir mér.
En ekki stoðar að leyna því, hvort sem er, og hreinskilinn hefi
ég jafnan verið.
Fyrst leið nú og beið fram eftir öllum vetri, án þess að ég
heyrði neitt af Norðmanninum, svo að mér fór nú að verða held-
ur en ekki órótt undir rifjum. En loks um nýjársleytið kom gufu-
ketill til mín með einu af skipum Jónasar pramma. Par með
fylgdi bréf frá Norðmanninum, sem þá var í Stafangri. Þá segist
hann ekki geta fengið gufuvélina sjálfa, nema ég sendi sér meira