Eimreiðin - 01.01.1910, Blaðsíða 41

41
Tvö smákvæði.
DRAUMAR.
Lokast svefnþung augu. — Andinn hnígur
óminnis í djúp.
Nóttin hæg á svörtum vængjum sígur,
sveipar dularhjúp
fjöll og haf og bæ í barmi dala.
Bærist ekkert líf um óttu svala.
Draumasveit úr hljóöum huliðsgeimi
hugann með sér knýr
inn í landið, þar sem, sí á sveimi,
sálnaskarinn býr.
Par er talað hátt — en þó í hljóði.
Heítir kossar þegnir vörmu blóðu.
Jarðnesk þraut ei tálmar andans afli,
er í draumheim býr.
Alt er létt, sem skriða eftir skafli,
skelfing undan flýr.
Stundum ómur berst frá holdsins heimi
hart og snögt, sem ljós frá öðrum geimi.
Sorgin líður hjá á hvítum klæðum.
Harmur nístir sár.
Tálvon hugann ginnir ýmsum gæðum.
Grátur vætir brár.
Eins og leikið sé í svefnsins ríki
sjónspil lífsins — bara’ í minna líki.
Sálir hittast. — Sælir eru fundir.
Svellur eldheitt blóð. —
Ljúfast væri’, að lifa allar stundir
lífs við hjartaglóð.