Eimreiðin - 01.05.1911, Qupperneq 23

99
að yckr komi saman, Með ástarqueðju til allra sameiginligra kunn-
ingja hefi ég þá æru að undirskrifa mig Yðar einlægan, elskandi vin
og þénara. R. Rask.
(P. Th.)
Leiðarbréf föður til dóttur sinnar.
(Bréfið er ritað 1862, er dóttirin, 19 ára að aldri, í fyrsta sinn fór vistferlum að
heiman til ókunnugs fólks. — Pýtt).
í’egar þú í þetta sinn yfirgefur heimili okkar, foreldranna þinna,
þá er það ekki, eins og stundum áður, með þeirri fyrirætlun, að
hverfa heim aftur eftir fáeina daga eða í hæsta lagi nokkrar vikur,
heldur til þess að vera að heiman, ef ekki til æfiloka, þá að minsta
kosti langdvölum. í’ú hefir sjálf óskað þessa og sjálf valið þér stað-
inn. Foreldrar þínir hafa samþykt hvorttveggja, og að því leyti er
alt eins og það á að vera. En nú ætla ég að segja þér skriflega,
hvernig mér er innanbrjósts á þessari skilnaðarstund, því þau umbrot
eru svo sterk og rista svo djúpt, að ég get ekki sagt þér það munn-
lega. Og þó að ég verði einn um að túlka þér þessar hugsanir og
tilfinningar, þá skaltu samt skoða þær sem runnar úr bijóstum okkar
beggja, foreldranna þinna, föður þíns og móður þinnar. í’ú veizt,
hve heitt við elskum börnin okkar, þú hefir oft orðið þess vör sjálf.
Hvert einasta orð, sem ég skrifa þér nú, á heldur ekki að vera ann-
að en vottur um ást og umhyggju fyrir þér. Og ég vildi óska, að
mér tækist að láta eins mikinn yl verða í orðum mínum, eins og í
hjartanu, sem þau eru runnin frá.
Ég ætla þá fyrst og fremst að segja þér, elsku dóttir mín, að
»hver er sinnar gæfu smiður«. f’ú þekkir vel þann málshátt, og veizt,
hvað hann þýðir; því meiningin er ekki önnur en sú, að hamingja
hvers manns sé fyrst og fremst komin undir honum sjálfum. Éví guð
gerir engin kraftaverk, og sá einn, sem vill hjálpa sér sjálfur, getur
vænst hjálpar frá guði. Hamingja þín í heiminum er því undir sjálfri
þér komin.
Við gerum okkur náttúrlega miklar vonir um þig; því við þykj-
umst geta vænst mikils af þér. En óttinn, sem hjá okkur vakir, er
heldur ekki neitt smáræði. Pví við þekkjum heiminn og freistingar
hans, og við vitum, hve miklar hættur eru á vegi ungrar stúlku.
En við þykjumst þó fullviss um, að þú munir ekki láta vonir
okkar til skammar verða. Og vei þér, ef þú gerðir það! Og hversu
hæglega getur þó ekki þetta fyrir komið!
Og það vil ég segja þér, sem þú reyndar veizt eins vel sjálf, að
hrösun ungrar stúlku verður ekki aftur kölluð, né á henni bætur ráðn-