Eimreiðin - 01.05.1911, Síða 31

107
kvöldin. Til fóta mömmu og pabba. Lesa bænirnar sínar og
sofna svo rólegur. Þegar mamma haföi boðið mér góða nótt
með kossi. Þar komst ekkert ilt að, Ekki einusinni Leppa-
lúði . . . Og dreyma svo um ótal falleg barnagull. Bæði horn
og kjálka og leggi. Eða ríku drotninguna í Ljúflingleiti.
Mamma setti mig á gólfið og kysti mig. Svo fór hún fram
í búr að skamta. Eg sat eftir inni á palli. Hlustaði á veinin í
hríðinni fyrir utan. í minni óljósu barnsvitund fann ég hvernig
hún fauk á harða spretti yfir ísaða ána og rauk hvítgrá í gilinu
fyrir ofan. Eins og uppréttar hendur dauðadæmds manns. —
Þegar hviðunum slotaði, heyrðist til Arndísar, eins og úti
á þekju.
»Sveinn, Sveinn, því kemurðu ekki?« . . . Stuna kviksettrar
sorgar. Og mér rann kalt vatn milli skinns og hörunds. í’að
hljómaði svo kynlega undir hálfdimmum súðunum. Líkast hjálp-
arlausu kveini yfirgefins barns.
Stingandi skelfing greip mig. Einhver sár kuldi neðan í ilj-
unum. Sem færðist upp í kálfa. Og hræðsluhviður fyrir bring-
spölunum. Pá kom það að mér í fyrsta sinn, sem ég síðan hefi
átt vanda til. Að kannast ekki við gamalþekta hluti. Baðstofan
varð mér alveg ókunnug. Eins og ég sæi hana í fyrsta skifti.
Og ég varð svo undarlega fjarlægur og kaldur. En vissi þó vel,
hvar ég var.
— Mamma!
Eg reif upp baðstofuhurðina og þaut fram í göngin. Ætlaði
til mömmu. Hjá henni var ég öruggur. Eins og hræddur ungi
bælir sig undir væng móður sinnar.
það var langt fram í búr. Krókótt, nætursvört göng. Par
var ég altaf myrkfælinn. Gamall moldarþefurinn lagðist eins og
bjarg fyrir vitin. Og hvítleitar, ímyndaðar þokuslæður svifu um
í myrkrinu.
Fyrir framan eldhúsdyrnar nam ég staðar. Komst blátt áfram
ekki lengra. Bleikt, eyðilegt magnleysi læddist um fæturna og
upp að hjarta. Mér fanst það kólna. Minnið dofnaði. Eg hélt,
að ég ætlaði að detta. En datt þó ekki. Ullarmjúkt myrkrið
límdist utan um mig. Eins og í draumi heyrði ég mús naga rétt
við fæturna á mér . . .