Eimreiðin - 01.05.1911, Síða 34

I IO
Æðisgenginn snjóstormurinn ríkti einn yfir hvæsandi firðinum og
gödduðu skipinu ....
Alt í einu kom hræðilegt brak, Skipið tók viðbragð. Við
höfðum rekist á sker.
Skútan gliönaði í sundur. Stefnið var mölbrotið. Aftari part-
urinn skall stöðugt við skerið, allur á hliðinni. Brimgarðurinn
löðraði yfir þilfarið, skolandi með sér brotum úr borðstokknum.
Eg hékk enn við kaðlana. Dálitla stund. Svo man ég, að
ég hentist langar leiðir í loftinu. I fluginu sá ég Práin. Skut-
urinn var að malast í sundur. Pabbi var horfinn. Eg heyrði
hljóð og vein í hásetunum gegn um gnýinn og brestina. Og
seinast sá ég handiegg . . . uppréttan handlegg, sem bylgjurnar
freyddu yfir.
»Dóri minni Hvar ertu?«
Mamma kallaði framan úr búri. Eg kom til sjálfs mín aftur.
Stóð í sömu sporum í göngunum. Og sá í’órshamrasker,
svart við hvítan brotsjóinn, hverfa í horninu. Bæjarhurðin hrist-
st og glamraði.
Bað ætlaði að líða yfir mig. En ég gat harkað það af mér.
Lafhræddur hljóp ég fram í búr til mömmu og flaug upp um
hálsinn á henni, grátandi. Hún gat varla fengið mig til að þagna
aftur. Lauk við að skamta og fór síðan inn með mig. En ekki
fékk hún út úr mér, hvað að mér gengi. Eg þorði ekki að segja
það. Og hafði ekki almennilega vit á því heldur.
Mér leið illa það sem eftir var kvöldsins. f’jáðist áf sárum
höfuðverk. Alla nóttina skalf ég í kölduflogum.
Viku seinna fréttist, að Bráinn væri týndur. Nokkrar spýt-
ur rak á land í Steinavík. Og þar á meðal var ein með skips-
nafninu. Og höfuðlaus búkur af einum hásetanum.