Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 35

III
Úr norðrinu.
I. HUGSJÓNIN.
Ég sótti þig heim yfir sædjúpin
blá
í sólgeisla megin-veldi,
og fór í þeim vændum fjarska
langt,
ég flaug það á morgni og kveldi;
og til þess ég svefninn seldi.
En undan fórstu, er ungur ég var,
að endingu lengst upp til skýja,
en leizt þó um öxl til að lokka
mig
og leiða í staðleysu nýja —
þá lærði ég lífið að flýja.
En ilt er að fást við þann elt-
ingaleik,
hver eftirför mín varð að strandi;
á fjalli sveifstu, er hraut eg í
hlíð —
á himni, er lá ég á sandi,
þú þeystir á glóandi gandi.
Eg hugði að sækja þig heim svo
langt,
sem hnitar í báru á sjónum,
og lengra miklu en lönd eru bygð
og lóurnar fljúga úr mónum,
er von er á vetrarsnjónum.
Ég trúði, að værirðu handan
við höf,
og heyrði þess getið í ljóði.
Ég veit nú, að býrðu í sér-
hverri sál,
er sigrast á ólgandi blóði —
ert sjálfsfórnar sigurgróði.
II. ÉRIÐJA
Hátt er upp til himnagrams,
hækkar enn þá betur, —
gegnum kápu hríðar hams
hvergi rofað getur.
Hríðin kveður hreystisöng,
hefur veldisprotann.
Enn sem fyrri, langa-löng!
ljót er á þér totan.
SUMARHELGI 1910.
Herðir frostið, hækkar snæ
hríðin líknarvana,
skelfir landið, skvettir sæ,
skín í tanngarðana.
Veturinn hefir land og lýð
lagt í harðan dróma:
þrjátíu vikna þeysihríðl
Pið hafið ríkt með sóma.
8*