Eimreiðin - 01.05.1911, Side 53

129
Fyrst datt mér í hug aö verða sjómaður. Mínir aflgóðu út-
limir og ágæta sjón hefði sjálfsagt gert mig hæfa til þess. En af
tilviljun kyntist ég málaraiðninni og fékk meiri og meiri löngun
til að verða málari. Og svo réðst ég í málaranám hjá Berthelsen
málara í Reykjavík i. marz 1903, þó allir hæddu mig og göbb-
uðu fyrir vikið. Eftir þriggja ára nám sigldi ég svo til Kaup-
mannahafnar, til þess að afla mér frekari mentunar. Á leiðinni
málaði ég skipið og fékk með því fría ferð. Og eftir aðeins eins
árs dvöl í Khöfn stóðst ég sveinspróf og fékk meira að segja
verðlaunapening úr bronzi«.
I Danmörku er mönnum farið að skiljast, að rétt sé, að konur
fylgi þeirri köllun, sem þeim sjálfum finst þær hafa, án tillits til
allra gamalla erfðakenninga og hleypidóma, enda eru þar til bæði
kven úrsmiðir, kven-skóarar og kven-snikkarar. Par gat því Ásta
Árnadóttir hæglega fengið vinnu, og hún fékk nú — eins og hún
lengi hafði þráð — sama kaup og karlmenn við sömu iðnina.
Reyndar ráku þeir, er framhjá gengu, eigi allsjaldan upp stór
augu, er þeir sáu þessa djörfu mey standa í hvítum málarakyrtli
á 12 álna háum hjalli og vera að mála húsveggi, — en menn
hneyksluðust ekki á því.
Öðru máli var að gegna í Hamborg, er hún eftir nokkurn
tíma kom þangað, til að læra meira og komast betur áfram,
Hamborgar-meistararnir hlógu að henni, er hún bað um vinnu.
Kven-málari?! Slíkt og þvílíkt hafði aldrei á þeirra daga drifið;
það væri einsdæmi. Menn héldu, að hún væri ekki með öllum
mjalla og þetta gæti ekki verið alvara, eða þá skömmuðu hana
fyrir, að hún vildi taka brauðið frá karlmönnunum. Einhverjir
urðu þó að lokum til þess, að taka hana í vinnu, af því þeir
kendu í brjósti um þessa laglegu stúlku, sem svo alvarleg og
hugdjörf leitaði á náðir þeirra og stóð þarna svo geðslega, en þó
látiaust og næstum fátæklega til fara frammi fyrir þeim. En inn-
an skamms létu þeir hana þó undir einhverju yfirskini frá sér
fara. »Hún vinnur á við tvo, því verður ekki neitaðs var vana-
viðkvæðið hjá þessum meisturum, »og ekki vantar viljann og
áhugann, aldrei of snemma né of seint fyrir hana. En sjáið þér
til, hinir sveinarnir, — þeir geta ekki þolað að eiga að hafa
stúlku jafnhliða sér. »Annaðhvort hana eða okkur«, segja þeir,
og þá læt ég heldur stúlkuna fara, jafnleitt og mér þykir það«.