Eimreiðin - 01.01.1917, Side 18

i8
Hvað sem manndráps líður lögum,
landsins auðið sýnist mögum,
eyða þeim með einum róm.
Andi þeirra yrði ei kringur,
ef að sérhver lögfræðingur
neitaði að kveða upp dauðadóm.
Mun ei ærin ógn sú vera,
innra sem að hlýtur bera
manndráparinn eftir á?
Hjartafriður hans er brotinn,
hugsun lömuð, viljinn þrotinn,
hvergi stoð né styrk að fá.
Hann, sem dregst með, dult þó
ynni,
dauðaglæp á vitundinni.
lífs öll gæði lét í veð.
Sjálfs ei notið svefnsins fær hann,
samvizkan á brjóstið slær hann
ásökunar ópi með.
Og í friði aldrei lætur,
allar lífsins gleðirætur
nagar ormur nótt og dag.
Sífelt má hann um sig ugga,
óttast jafnvel sjáifs síns skugga.
Titrar hvert við hjartaslag.
Hugarsjónir betri blinda
blakkar vofur dtýgðra synda,
skyggja á vonar skærast ljós;
nísta sál og næði banna.
Næturkuldi sjálfskapanna
myrðir hverja manndómsrós.
Mun ei dauðadæmdum fanga
dapurleg hin síðsta ganga
aftökunnar út á þing,
þar sem laga-þjónar standa
þyrping í til beggja handa,
eins og hrafnar hræ í kring?
Mun ei sárt frá lífi og ljósi
leiddur vera burt að ósi
dularþrungins dauðaflóðs ?
Alt, sem laðar, eyðist, smækkar.
alt, sem skelfir, rís og stækkar;
hitann æsir hjartablóðs.
Mun ei þungt að þurfa að bera
þvílíkt ok, og sviftur vera
sætleik ástar sólarskins,
þegar bæði innra og ytra
allir lífsins strengir titra,
brendír snerting böðulsins?
Hvað mun valda harðstjórn
slíkri ?
Hví eru lögin ekki mýkri
tvítugs aldar til hjá þjóð?
Hrædýrseðli heiftarfjanda,
hefndarþorsti víkingsanda
hví vort enn þá eitrar blóð?
Munu nokkra huggun hljóta
hjartans eða friðar njóta
ástvinir hins myrta manns,
þó að stökt sé yfir alla
ólaganna fórnarstalla
volgu blóði vegandans?
Aumka ber, en ekki hata,
undirlægju blindra hvata,
stjórn er missa á sjálfum sér.
Sjáandanum samir eigi
sjónlausum á tæpum vegi
hrinda, þar sem hættast er.