Eimreiðin - 01.01.1917, Blaðsíða 29

29
heima og geima og reykt sig syfjaöa. Peir töluöu um styrjöldina
fram og aftur og um blóðblöndun Dana og íslendinga.
Þeir töluöu um Albert Thorvaldsen og list hans, og Niels
Finsen og ljóslækningar hans, þessi íslenzk-dönsku mikilmenni og
störf þeirra í þarfir mannkynsins. En þegar Gunnar háttaði um
kvöldið, þá var hann ekki að hugsa um ljóslækninn mikla, sem
hafði tendrað ljós lífsgleðinnar í sálum fjölda manna. Og ekki
hugsaði hann um listamanninn, sem með ódauðlegum listaverkum
sínum glæddi ást þjóðanna á hinu fagra og guðdómlega.
Hann hugsaði án afláts um Gözku, pólsku stúlkuna, útskúfaða,
föðurlausa, — með dökku.’dreymandi augun, sem sendu geisla
inn í hugskot hans, frá göfugri, líðandi sál.
Haustið var komið. Skógurinn var farinn að fella laufið.
Og þegar geislar kvöldsólarinnar leiftruðu í hálffölnuðu skógar-
liminu, þúsundlita, glömpuðu á rúðunum á vesturhlið hússins —
hvítmálaða, með rauða þakinu, — umkringt skógi, þá fyltist hugur-
inn kyrð og friði. Og þegar síðustu farfuglarnir sungu kveðju-
söngva sína, fyltist hjarta hans söknuði og þrá.
Gunnar hafði verið að plægja allan daginn.
Og jafnóðum sem plógurinn velti strengnum fæddust nýjar
hugsanir og gamlar dóu.
Pann dag talaði hann við Gözku í fyrsta sinni.
Hestarnir höfðu staðnæmst alt f einu. Hann reiddi svipuna.
»Ekki að berja,« var sagt með þýðri rödd.
Gazka var komin með miðaftanskaffið handa Gunnari. Hann
barði ekki hestana. Tók hafrapokana og lét þá fara að éta.
Síðan settist hann á plóginn. Og um leið og hann drakk
kaffið, virti hann Gözku fyrir sér og hugsaði um hana. Aldrei
höfðu þau talast við, aldrei verið ein saman fyr. Og þó vissu
þau, að þau skildu hvort annað og voru vinir, betri vinir en
flestir aðrir, sem því nafni nefnast. Og þau þektu hvort annað,
eins og hann þekti sjálfan sig — og hún sig.
Þau þögðu bæði stundarkorn. Báðum flaug þeim það sama