Eimreiðin - 01.01.1917, Qupperneq 37

37
hafa verið að sökkva ýmsum skipum upp á síðkastið. Blaðið
veit með vissu um þrjú dönsk skip síðasta mánuðinn.
Eitt þeirra var >Uranía.« —
Og hugurinn flaug til Gözku.
Síðasti dagurinn á spítalanum. Hann hefir kvatt systurnar
og kunningja sína á spítalanum.
fað er aðfangadagskvöld og hann er boðinn til íslenzkra
hjóna um jólin.
Otal hugsanir fæddust í huga hans á leiðinni þangað. Honum
er þungt í hug, því enn hefir hann ekkert frétt af Gözku.
En það er aðfangadagskvöld. Hann er á leiðinni í heimboðf
Og hann á að vera kátur og glaður.
Hjónin tóku á móti honum með opnum örmum. —
Hann talaði við þau langa stund, altaf um ísland, bara ísland.
— En nú átti að fara að kveikja á jólatrénu. Bráðum mundi
>Heims um bóU hljóma um stofurnar. Gleðin skína á hverju
andliti. Friður búa í huga hvers manns.
»Jólabréf« sagði húsbóndinn brosandi. »Pað var sent með
það frá spítalanum.c
Hönd Gunnars skalf, þegar hann opnaði það. Pað var frá
Hábæ. Hjartað barðist ákaft um í brjósti hans meðan hann
las það:
Hábæ a*/x2 1914.
»Kæri Arnar!
Gazka er mikið veik. Pað hafði gleymst að senda skeytið frá
gistihúsinu — og það kom of seint. Við höfðum lesið í blöðun-
um um afdrif »Úraníu.< Og töldum víst, að þér hefðuð
verið með.
Gazka komst að þessu. Hún fékk snert af hjartaslagi.. Pað
varð að skera utan af henni fötin. Við heldum, að hún mundi
deyja í höndunum á okkkur. Hún lá lengi með óráði og hita
og talaði án afláts um yður.
Nú er henni batnað svo, að hún hefir fult ráð og rænu. Hún
veit nú, hvernig í öllu liggur.