Eimreiðin - 01.01.1917, Blaðsíða 38

3«
Hún skrifaði nokkur orð á miða, þótt hún ætti örðugt með
það, veslings Gazka.
Verið þér nú sterkur, Gunnar.
Jólin geta orðið döpur fyrir yður og okkur öll. En þér
verðið að koma hingað, kæri Gunnar. Hvergi getur yður þó
liðið betur en hér — og Gazka bíður eftir yður.
Yðar
Marie Larsen.i
Hann tók miða Gözku.
Höndin á miðanum var óstyrk. Hún hafði kyst bréfið og
tár hennar höfðu fallið á það. Pað vissi hann. Og hann kysti
£að — oft, mörgum sinnum. — Og tár hans máðu skriftina:
»Astin mín!
Ég þoli ekki að skrifa mikið. Hönd mín er svo óstyrk að
skrifa. Og ég á svo bágt með að skrifa á dönsku. En frú
Larsen situr hérna hjá mér og segir mér til, hvernig ég á að
skrifa hvert orð rétt. En það gerir minna til með það. Ég veit,
að ég á ekki langt eftir, Gunnar. Komdu til mín, hjartans vinur
minn! Komdu til mín — og kystu mig. Ég vil fara með koss
þinn á vörunum inn í eilífðina. — Komdu og kystu Gözku þína,
sem elskar þig altaf, — allar stundir.*
Jólin eru liðin.
Hann hafði þrýst hinzta kossinum á varir hennar.
Logn. Eilíft logn. Og hiti um háveturinn.
Aldrei frost. Aldrei stormur — og aldrei snjókoma.
Og hugur hans flýgur norður í höf, þar sem er stormur,
grenjandi norðanbylur og hörkuhríð. — Stormur, sem æðir yfir
haf og hauður, og strýkir alt, — dautt og lifandi, miskunnarlaust.
Hann þyrlar upp fimbulháum öldum, slítur akkerisfestar og
brýtur skipin í spón, velkir líkum sjómannanna fram og aftur í
bárunum.
Hann keyrir öldurnar með reginafli að hömrum og klettum,
myndar hella og ginnungagöp. Hann sendir freyðandi öldur langt
upp eftir söndunum, glettnar og lævísar. «