Eimreiðin - 01.01.1917, Síða 45

45
Barngælur.
I. LJÚFLINGURINN LITLI.
Ljúflingurinn litli
leiðir geisla bjarta
innn í hús og hitar
hugi þeirra, er byggja.
Kyssir hann 'og klappar,
kæti mönnum eykur,
laðar leynda tóna
ljúft úr pabBa hörpu.
Ef að Snæi er úti,
ilma blómin. meira,
grasið verður grænna,
glaðar fuglar syngja.
Kerla í Kaldalóni
kætist svo hún grætur,
vekur visnuð stráin,
vökvar þyrstri grundu.
II. HEIMSÓKN.
Að liðnum degi í ljúfum blæ
ég legg á stað til þín.
Um breiðan, djúpan, bláan sæ
mig ber þá löngun mín.
En vonin gefur vængjum þrótt,
ég veit um bústað þinn;
þar vil ég una eina nótt
með allan huga minn.
Ég stíg á land, fer hljótt og hægt
til húss þíns, kunnan veg;
en myrkrið flýr, er frá mér bægt;
af fótum skó ég dreg,
því jörðin er mér helg og há,
sem hefir borið þig,
og öll mín dýpsta, insta þrá
í auðmýkt beygir sig.
Pú hvílir, sefur vært og vel
með vonarbjarma á kinn.
Eg honum þig á hendur fel,
sem huga þekkir minn.
Eg beygi kné og bið þess heitt,
að blómum verði stráð
þín æfileið — og ekki neitt
þér ami í lengd og bráð.
Eg vildi vera lítið ljóð,
svo ljúf sem kærleiks orð,
sem söngur, ef þín sál er hljóð,
sem sólbros kaldri storð.
Og ef þér veröld veitti sár,
ég væri höndin blíð,
sem græddi, stryki blítt um brár
og bætti fyr og síð.
ARNRÚN FRÁ FELLI.