Dagblaðið Vísir - DV - 07.05.1988, Blaðsíða 43

55
LAUGARDAGUR 7. MAÍ 1988.
_ DV
LífsstQI
„Róbínson Krúsó hefði verið stoltur af kunnáttu okkar i kókoshnetutínslunni."
Bahamafararnir á einni af hinum fjölmörgu eyðieyjum.
Dópdrottningin sýndi Islendingunum eyjuna sína áður en hún byrjaði
baksturinn.
Kortið sýnir leiðina sem félagarnir sigldu. Aðeins sjást stærstu eyjarnar en aragrúi smárra eyðieyja er á þessu
svæði.
I fótspor
Róbínson Krúsó
„Stefnan var tekin á Biminieyjar,"
segir Ásgeir. „Rétt er aö lýsa stað-
háttum þarna lítillega. Bahamaeyjar
eru um þúsund talsins. Þarna er
mjög grunnt og er erfitt að sigla um
á stærri bátum. Stærsti hluti eyjanna
er óbyggður. Ætlun okkar var að
sigla um í tvær vikur og lifa eins
konar Róbinson Krúsó lífi. Við sett-
um okkur gróft ferðaplan en vildum
ekki stressast á of miklu spani. Fynd-
ist eyja eða staður sem væri heillandi
var ákveðið að stoppa eins lengi og
hugur stæöi til.“ „Fyrst þú minnist
á Róbínson Krúsó,“ bætir Sigurlaug
við, „þá varð okkur oft hugsað til
hans. Við vorum að furða okkur á
æðibunuganginum í blessuðum karl-
inum aö komast heim til sín.“
„Áður en við fórum var búið að
hræða okkur á ýmsum hættum sem
fylgdu því að sigla um þessi höf.
Þarna átti að vera aragrúi sjóræn-
ingja og annar hver fiskur var hákarl
eða barracuda. Maður átti von á að
verða étinn eða drepinn fljótlega.
Raunin var auðvitað önnur. Vanir
menn bentu okkur á að ránfiskar
gera sjaldan eða aldrei árás á stóra
bráð. Á þessum slóðum er gnótt af
minni bráð og sjórinn er tær. Það var
himneskt að kafa um ævintýralega
neðansjávarheima,“ segir Ásgeir.
„Aldrei varð maður leiður á að skoða
lífríkið neðansjávar. Við notuðum
oftast grímur með öndunarpípum.
Sjórinn var svo tær að hægt var að
sjá til botns í tunglskini og það þó
væri tíu metra dýpi. Lífið í sjónum
var fjölbreytilegt og stórkostlegt var
aö fylgjast með mislitum fisktorfun-
um skjótast milli kóralrifjanna."
íslensk sjómannalög
við kóraleyjar
„Þegar sást til fállegrar eyjar var
akkeri kastað og farið í land. Þar var
síðan dólað á hvítum ströndum með
pálmatrén í baksýn. Ef einhvern
þyrsti var klifrað upp í næsta tré þar
sem náð var í kókoshnetu og safinn
drukkinn. Allir höfðu nóg að gera.
Ekki var tími til að standa í elda-
mennsku í hádeginu heldur voru
kvöldmatnum gerð því betri skil. Á
meðan beðið var eftir grillinu var
lagið tekið. Einn af hópnum var með
lítinn skemmtara meðferðis og voru
íslensk sjómannalög gjarnan sungin
fyrir kvöldmat. Stemningin var oft
svo góð að slegiö var upp balh á þil-
farinu eftir matinn. Yfirleitt var þó
farið snemma að sofa því allir voru
dauðþreyttir eftir annríki dagsins.“
„Stundum sigldum við á næturnar
og var þá unnið á vöktum," segir
Sigurlaug. Hjón tóku þá saman vakt-
ina og var ólýsanlega rómantískt að
sigla undir stjörnubjörtum himnin-
um og finnast sem enginn annar
væri til í heiminum. Ég held að ég
gleymi því aldrei."
Kerlingin var
dópdrottning
„Við urðum uppiskroppa með
brauð einn daginn og ákváðum að
koma í land á byggðri eyju til að
bæta við kostinn. Stutt frá var ein-
mitt ein slík sem einhver virtist búa
á. Þegar við komum þangað komu
12 stórir, geltandi varðhundar á móti
okkur út í sjóinn. Okkur leist ekkert
á blikuna en stuttu síðar birtist kerl-
ing og róaði hundana. Viö báöum um
leyfi að koma í land og samþykkti
hún það. Á ströndinni lá flottasti
hraðbátur sem við höfðum séð og var
hann með tvo geysistóra utanborðs-
mótora. Okkur fannst einkennilegt
að kerlingin, sem bjó í hreysi, skyldi
eiga svo kröftugan bát og alla þessa
varðhunda.
Hún tók erindi okkar vel og bauðst
til að baka fyrir okkur. Leyfði hún
okkur að ráfa um eyna og benti á
fallega strönd hinum megin á eyj-
unni. Þangað var haldið. Þar sem við
nutum lífsins á ströndinni birtust
allt í einu hundarnir og voru þeir
froðufellandi af bræði. Viö uröum
skelfingu lostin og gátum lítið gert
annað en staöið kyrr. Eftir smástund
kom kerlingin og baðst afsökunar á
hundunum. Hún rétti okkur jafn-
framt barefli til að siða þá með. Ekki
kom til þess því brauðin voru tilbúin.
Seinna fréttum við, hjá öðrum ferða-
mönnum, að kerlingin væri einn
frægasti eiturlyfjasmyglari þarna
um slóðir. Hvað um það, þá kunni
hún svo sannarlega að baka,“ segir
Ásgeir.
Strandið
„Við lentum aðeins einu sinni í
óhappi með bátinn. Siglt var inn í
vík á eyju einni sem hét því róman-
tíska nafni Hveitibrauðsdagaströnd.
Innsiglingin inn í víkina var þröng
og ekki ráðlegt að vera þar í ákveð-
inni vindátt. Fylgdumst við vel með
veðurfréttum og kom að því að áttin
breyttist. Þegar við reyndum að setja
vélarnar i gang tókst það ekki á stóra
bátnum. Sigldi ég minni skútunni út
og kom henni í var. Sú stærri varð
eftir og legufærin voru treyst. Um
nóttina var barist við að halda henni
frá ströndinni. Um morguninn end-
aði þetta með strandi. Það eina sem
við gátum gert var að reyna að halda
skútunni uppréttri og freista þess að
ná henni út á næsta flóði. Kallað var
í talstööina og látið vita af ástandinu.
Seinna um daginn kom bátur frá
bandarísku landhelgisgæslunni.
Höfðu þeir heyrt um vandræði okkar
í talstöðinni og brugðu skjótt við.
Þetta voru hinir almennilegustu
menn og drógu þeir okkur á flot. Það
eina sem þeir vildu þiggja í björgun-
arlaun var viskíflaska. Þótt enginn
hefði verið í lífshættu þá var erfitt
að standa í þessu,“ segir Ásgeir.
„Annars var ferðin eitt stórt ævin-
týri og væri endalaust hægt aö tala
um hana. Við erum ákveðin í aö end-
urtaka þetta eftir nokkur ár. Fólk
segir að svona ferðir fari maður bara
einu sinni um ævina en ég er ekki
tilbúin aö kyngja þeirri staðhæf-
ingu,“ segir Sigurlaug og Ásgeir
kinkar kolli til samþykkis. -EG