Dagblaðið Vísir - DV - 25.09.1993, Blaðsíða 22

22.
LAUGARDAGUR 25. SEPTEMBER 1993
Sérstæö sakamál
Söngglaði
lífvörðurinn
I raun var Greame Chick ekki svo
mjög ólíkur öörum mönnum. Að
minnsta kosti ekki í útliti. En þegar
hann fór aö syngja eins og Dean
Martin, Frank Sinatra eða einhver
annar kunnur söngvari bræddi
hann hjörtu ungmeyjanna, rétt
eins og söngvaramir sjálfir væru
komnir á staðinn. Þegar Greame
hafði hagnýtt sér vinsældirnar til
þess að komast upp í rúm með
aðdáendunum komust stúlkumar
svo brátt að þvi að hann kunni
fleira fyrir sér en eftirhermur. Það
gerði hann auðvitað enn eftirsókn-
arverðari.
Þegar hann var tuttugu og eins
árs kynntist hann Milred Morey
sem var einu ári yngri en hann.
Það fór strax vel á meö þeim óg
brátt varð hrifning hennar það
mikil að hún tók bónorði hans. Þá
hefði mátt halda að Greame tæki
upp annan lífsstíl en svo varö ekki,
að minnsta kosti ekki nema um
skamma hríð.
Fyrstu tvö ár hjónabandsins kom
hann tvívegis heim með glóðar-
auga, blóðnasir og lausar tennur
af því að afbrýðisamir eiginmenn
höfðu komið að honum í rúminu
með konum þeirra. í síðara skiptið
var Milred nóg boðið. Hún sótti um
skilnað frá Greame sínum og fékk
hann.
Lífvörður
Greame Chick var frá Blackpool
og sumarið eftir að hann var aftur
orðinn laus og liðugur fékk hann
þar starf sem lífvöröur á strönd-
inni. í því var hann þó ekki lengi
og segja þeir sem fylgdust með hon-
um þar að hann hafi flúiö þaðan í
skyndi með bálreiðan eiginmann á
hælunum. Greame fór þá þvert yfir
England, á strönd þar, og fékk ann-
að lífvarðarstarf. En hann varð að
hætta fljótlega af sömu ástæðu og
fyrr. Fór þannig nokkrum sinnum
á öðrum stöðum.
Sex árum eftir að Milred skildi
við Greame kom hann til Oxford.
Þar fékk hann lífvarðarstarf í
sundhöll. Hann var mjög ánægður
með það því margar af stúlkunúm
sem sóttu höllina sóttust mjög eftir
kynnum við hann. Reyndar hefur
því verið lýst þannig að þær hafi
sótt í hann eins og flugur í sykur-
mola.
Best þóttu Greame miðviku-
dagssíðdegin en þá voru kvenna-
tímar í sundhöllinni. Þá fengu
hvorki karlar né böm aðgang. Eina
undantekningin var auðvitað líf-
vörðurinn.
Vanrækt kona
Ungu konurnar sem sóttu sund-
hölhna kepptust um aö komast í
kynni við Greame og einkum þótti
eftirsóknarvert að fá að vera með
honum um stund í búningsklefun-
um eða þá inni á skrifstofu hans
þar sem hann hafði komið fyrir
rúmgóðum sófa. Sgt er að Greame
hafi haft sérstaklega gaman af því
þegar dregiö var um spil til þess
að ákveða hver fengi að vera með
honum í það og það skiptið.
Enginn sagði lengi vel neitt um
það sem gerðist í sundhöllinni því
svo margar konur tóku þátt í ástar-
leikjunum þar. Og allar óttuðust
þær að eiginmenn þeirra kæmust
að því sem þar gerðist. Þar kom þó
Milred Morey var við réttarhöldin.
að einhver sagði frá og barst orð-
rómurinn til Marion Ross Hunt,
þriggja bama móður sem var gift
Robin Hunt, fjörutíu og eins árs.
Marion var hlýleg og viökunnan-
leg og hafði mikla þörf fyrir ást og
umhyggju. Robin var hins vegar
áhugasamari um golf og kráarsetu
en konu sína og þegar hann kom
heim á kvöldin fór hann yfirleitt
að hátta án þess svo mildð sem
bjóða Marion góða nótt með kossi.
Þetta þótti ungu konunni hans illt.
Náin tengsl
Þegar Marion hafði heyrt orö-
róminn um lífvörðinn umsetna
ákvað hún að reyna að fara og sjá
hann. Þegar þau hittust var sem
þau drægjust hvort að öðm og mið-
vikudagsfundirnir urðu brátt að
daglegum ástarleikjum heima hjá
Marion. Greame vann ekki fyrir
hádegið, en þá vom bömin í skóla
og Robin, eiginmaðurinn, í vinnu.
Þar kom aö Marion fór að ræða
um skilnað við Greame en þá sagði
hann að shkt kæmi ekki til greina.
Greame Chick.
Hann hefði ekki í hyggju að taka
að sér uppeldi bama annars
manns. Og í raun hefði hann ekki
gert neinar áætlanir um að festa
ráð sitt á nýjan leik.
Allt gekk samt vel um hríð. Af-
brýöisemi gætti þó hjá ýmsum
stúlknanna sem sóttu sundhöllina
þegar þeim þótti Greame vera orð-
inn þeim fráhverfur. Því fór svo
að ein þeirra hafði samband við
Robin Hunt án þess þó að segja til
nafns. Sagði hún að kona hans
væri „í einkatímum hjá sundkenn-
ara“.
Óvæntheimsókn
Hunts-hjónin áttu alvarlegt sam-
tal þegar Robin kom heim. Marion
viðurkenndi framhjáhald sitt en
sagðist verða að fá tíma til að hugsa
ráð sitt. Hún fór því í vikuferðalag
en þegar hún kom heim var hún
jafnóráðin og fyrr.
Robin Hunt vissi að Greame hafði
komið daglega á heimili hans og
því fékk hann kveðinn upp úrskurð
þess efnis að hann mætti ekki koma
nærri húsinu. Greame hlýddi úr-
skurðinum... þar til á aðfanga-
dagskvöld. Þá kom hann með gjöf
til Marion. Hann hringdi dyrabjöll-
unni, hún kom til dyra og bauð
honum inn.
Þegar Robin sá hver kominn var
skipaði hann Greame að fara út úr
húginu án tafar.
„Konan þín bauð mér inn fyrir,“
svaraði Greame þá.
„Þá kasta ég þér út,“ sagði Robin.
Þá glotti Greame og sagði: „Og
hver ætlar að hjálpa þér?“
Blóðugtuppgjör
Loks tók Robin á sig rögg. Hann
rauk á gestinn og nú upphófust
mikil slagsmál. Þegar þau höfðu
staðið um hríö tók Greame fram
hníf og tókst að stinga andstæðing
sinn með honum svo að hann datt
á gólfið.
Þá beygði Greame sig yfir Robin
og stakk hnífnum í brjóstið á hon-
um.
Elsta bam Hunts-hjóna, dóttirin
Doreen, sem var tólf ára, hljóp nú
æpandi út á götu og kallaði þar á
hjálp. Nokkrum augnablikum síð-
ar komu nágrannar til hjálpar. Þeir
gátu handsamað Greame þegar
hann var aö fara út úr húsinu og
haldið honum þar til lögreglan kom
á vettvang.
Robin Hunt lést af hnífstungunni
í brjóstið. Greame var úrskurðaöur
í varðhald og málið sent saksókn-
ara sem ákvað nokkru síðar að mál
skyldi höfðað á hendur honum.
Fyrir rétti
Rúmu hálfu ári síðar, þegar kom-
ið var fram á sumar, var Greame
leiddur fyrir rétt í Oxford. Þá haföi
hann lýsti þvi yfir að hann teldi sig
sekan um manndráp. Saksóknar-
inn hafði þó ekki fallist á þá skil-
greiningu og sagði að Greame
Chich væri sekur um morð.
„Þessi maður var í húsi hins látna
gegn vilja hans og kom þangað
vopnaður hníf,“ sagöi saksóknar-
inn. „Engu máli skiptir hvor réðst
á hvorn. Hinn látni hafði aðvarað
hann og kveðinn hafði verið upp
úrskurður þess efnis aö ákærði
mætti ekki koma nálægt heimili
Hunts-hjóna. Hér er því ekki um
manndráp að ræða heldur morð!“
Þegar Marion kom í vitnastúk-
una ásakaði dómarinn hana fyrir
að hafa horft á aðgerðarlaus þegar-
maðurinn hennar var stunginn til
bana.
„Ég hrópaði til Greames að hann
ætti að hætta,“ svaraði Marion þá.
„En þú gast komið manni þínum
til aðstoðar," sagði dómarinn.
„Hvers vegna?" spurði Marion.
„Það var hann sem byrjaði slags-
málin og hann gat bundið enda á
þau. Hvað hefði ég líka átt að gera?
Sækja eldhúshnifinn og stinga Gre-
ame, manninn sem ég elska, með
honum?“
Óvæntmálalok
Dómarinn var ekki í neinum vafa
um hvar sektin lægi þegar hann
ávarpaði kviödómendur áður en
þeir skyldu draga sig í hlé til að
ákvarða sekt eða sýknun. Og þeir
þurftu aðeins tíu mínútna umþótt-
unartíma. Úrskurður þeirra var á
þá leið að Greame Chick væri sek-
ur.
„Ég hef heyrt að þú hafir verið
kailaöur „hinn syngjandi Casa-
nova,““ sagði dómarinn þegar
hann kvað upp dóminn. „En á þeim
staö sem þú verður nú sendur á
verða ekki margar konur sem þú
getur fengið til lags við þig með
söng. Þú færð lífstíðarfangelsisdóm
og getur í fyrsta lagi sótt um
reynslulausn eftir fimmtán ár.
Þegar Marion var að lýsa því yfir
við blaðamenn að hún elskaði Gre-
ame enn og ætlaði sér aö bíða eftir
honum fékk hún að heyra að elsta
barn hennar, dóttirin Doreen, hefði
snúiö sér til yfirvalda á eigin veg-
um og systkina sinna. Ekkert
þeirra vildi búa með móðurinni
lengur og öll vildu þau fara á upp-
tökuheimili þar til hægt yrði að
finna varanlega lausn á vanda
þeirra.
„Þetta er einum of mikið," sagði
Marion þegar hún heyrði þetta.
„Fyrst missti ég manninn minn, þá
manninn sem ég elska og nú böm-
in min. Bara að það hefði verið ég
sem dó.“