Dagblaðið Vísir - DV - 18.12.1993, Side 22

22
LAUGARDAGUR 18. DESEMBER 1993
Sérstæð sakamál
Einn þeirra blaðamanna sem skrif-
aði um mál Davids Robey og Jea-
nette St. Clair sagði að það væri
eitt af þeim óvenjulegustu sem rétt-
ur hefði fjallað um á Englandi.
Jeanefte St. Clair var einkadóttir
Harolds St. Clair og konu hans. Þau
höfðu veitt henni gott og öruggt
uppeldi á heimili þar sem fé skorti
ekki. Tvítug giftist hún John Bar-
ker, ungum og efnilegum arkitekt
með tekjur nokkuð fyrir ofan með-
allag. Tengdaforeldramir tóku
honum opnum örmum.
Allt benti til þess að ungu hjónin
yrðu hamingjusöm til frambúðar.
Eftir fimm ára hjónaband eignuð-
ust þau dóttiu- sem skírð var Anne.
Nokkur breyting varð óhjákvæmi-
lega á heimilishaldinu eftir fæð-
ingu stúlkubamsins en ekki skorti
heimilistækin svo að Jeanette hafði
nægan tíma fyrir sjálfa sig þrátt
fyrir auknar annir. Megnið af þeim
tíma sem fór ekki til starfa á heim-
ilinu varði hún til félagsstarfa á
vegum sóknarkirkjusafhaðarins.
Ólíkir menn,
ólíkar aðstæöur
John, maður Jeanette, var mikill
áhugamaður um golf og á hveijum
sunnudegi fór hann á golfvöliinn.
Og stundum kom það fyrir að hann
brá sér á krá til að fá sér ölglas eða
kasta pílum. Hann hafði þá engar
áhyggjur af konu sinni.
Jeanette leiddist oftar en hún
sagði nokkrum frá. Það var hins
vegar ekki um margs kyns dægra-
dvöl að ræða fyrir hana frekar en
ýmsar aðrar konur í hópi þeirra
sem betur máttu sín í Lymington í
Hampshire.
Það gekk öðmvísi til heima hjá
David Robey. Hann var af fátæku
verkafólki í Winchester kominn.
Það var Margaret Young einnig en
þar eð hún hafði aldrei kynnst öðm
lífi en þvi sem hún hafði lifað í
æsku ákvað hún strax að giftast
David þegar hann bað hennar og
það þótt hann hefði ekki úr miklu
að spila.
David og Margaret eignuðust tvö
böm. Þeim fannst ekki að þau gætu
leyft sér að eignast fleiri því tekjur
hans af kennslu við Ökuskóla
Hampshire leyfðu það ekki.
Kona með hrein-
lífíshugmyndir
Sú ákvörðun þeirra Davids og
Margaret að eignast ekki fleiri böm
hafði í for með sér breytingu á
hjónabandinu. Margaret var alin
upp á siðavöndu heimih þar sem
henni hafði verið kennt að kynlíf
væri ill nauðsyn til viðhalds mann-
kyninu. Nú fékk David aðeins leyfi
til að vera með konu sinni einu
sinni í viku og hún leyndi því ekki
að það væri henni í raun þvert um
geð.
Margir hefðu, þegar hér var kom-
ið, spáð því að iila myndi fara fyrir
þeim David og Margaret. Og það
gerði það líka.
Haustdag einn ákvað Jeanette St.
Clair að lífga upp á tilvem sína
með því að læra að aka bíl. Hún fór
með lest frá Lymington til New
Milton til þess aö fara í fyrsta öku-
tímann. Þá var hún þijátíu og fjög-
urra ára en David Robey ökukenn-
ari þremur árum eldri. Hvort
þeirra steig fyrsta skrefið hefur
aldrei orðið Ijóst en brátt hafði tek-
ist með þeim náiö samband.
Illa lagt
Jeanette reyndist vera ótrúlega
Jeanette og David. Frú St. Clair.
lengi að læra á bíl. Enginn gerði
hins vegar neinar athugasemdir
því það er einu sinni svo að sumir
em lengur að því en aörir. Að þau
Jeanette og David gerðu eitthvað
annað en aka um kom heldur eng-
um til hugar... ekki fyrr en þann
dag sem lögregluþjónar á eftirlits-
ferð komu auga á kennslubifreið
sem lagt hafði veriö á óvenjulegum
stað og virtist mannlaus við fyrstu
sýn. En þegar lögregluþjónamir
litu inn í hann kom í Ijós að hann
var ekki mannlaus heldur vom í
honum fáklædd kona og maður í
miðjum ástarleik.
Vafalaust hefðu einhverjir lög-
regluþjónar gefiö þessu fólki til
kynna að til væra betri staðir til
ástarfunda en þessir vom nokkuð
harðir í hom að taka. Þeir skipuðu
fólkinu að klæða sig en fóm síðan
með það á næstu lögreglustöð þar
sem því var gefiö aö sök aö hafa
hegðað sér ósæmilega á almanna-
færi.
Þau David og Jeanette komu fyrir
dómara og fengu sekt sem Jeanette
borgaði þegar í stað. Og lfldega
hefði sagan ekki orðið lengri hefði
ekki þannig vfljaö til að sama dag
kom blaðamaöur á lögreglustöðina,
eins og ifenn gerði stundum, til að
kanna hvort þar væri eitthvað aö
frétta. Þá fékk hann aö heyra sög-
una af parinu 1 bflnum.
Harold St. Clair.
Skilnaður
Daginn eftir gátu lesendur blaðs-
ins lesið um ástarævintýrið í
kennslubifreiðinni daginn áöur. Að
vísu vom engin nöfh nefnd en það
duldist engum sem til þeirra
Davids og Jeanette þekktu hver
áttu í hlut. Skriðan fór af stað.
John Barker, maöur Jeanette, og
Margaret Robey, kona Davids,
ákváðu bæði en þó hvort í sínu lagi
aö fara fram á skilnað. Þau biðu
ekki með losa sig við makana og
vísuöu þeim á dyr.
Jeanette og David stóðu á göt-
unni. Þau vora fljót að ákveða sig
og tóku á leigu lítið hús. Og nokkm
eftir að makar þeirra höfðu fengið
skilnað frá þeim gengu þau í hjóna-
band. Brúðkaupið var fábrotið og
foreldrar Jeanette létu sig vanta.
Þau höfðu snúið baki við dóttur
sinni. Frú St. Clair sagði um þetta
leyti við blaðamann: „Dóttir mín
er ekki til fyrir mér lengur. Ég á
enga dóttur."
Jeanette varð að sætta sig við
mikla breytingu. Hún naut nú ekki
lengur allra heimflistækjanna og
þægindanna á gamla heimilinu.
Henni fannst erfitt að starfa í ifla
búnu eldhúsinu í litla húsinu og
þaö leiddi til slyss. Hún hellti yfir
sig sjóðandi vatni og varð að vera
tíu daga á sjúkrahúsi. Var hún nú
orðin óstyrk á taugum.
Sál í kreppu?
Næsta áfall þeirra Davids og Jea-
nette kom nokkrum dögum eftir
að hún kom heim af sjúkrahúsinu.
Þá barst David reikningur frá
skattayfirvöldunum. Hann átti
ekki fyrir honum og nú fóm þau
hjón að rífast. Næstu daga héldu
þau áfram að rífast af og til og loks
rifust þau heiftarlega. Rifríldinu
lauk með því að Jeanette sagðist
ætla í rúmið. Hún bað David um
að færa sér mjólkurglas.
David er einn til frásagnar um
það sem nú gerðist En síðar þetta
kvöld kom hann á lögreglustöð og
hafði þá sérkennilega sögu að segja.
Hann byijaði á því að segja frá
þeim vandræðum sem komið höfðu
upp í hjónabandinu en svo fór hann
aö lýsa rifrildinu og sagði loks:
„Þegar ég kom upp til konunnar
minnar með mjólkurglasið lá hún
á rúminu og það stóð hnífur í
bijóstinu á henni. Ég var í fyrstu
alveg sannfærður um að hún væri
dáin en svo fór ég að heyra undar-
leg hljóð frá henni. Ég hef aldrei
séð fólk deyja svona en ég var viss
um að sál hennar væri í vanda.
Hún kæmist ekki úr líkamanum.
Ég greip því um hnífinn og rak
hann lengra inn í bijóstið á henni.“
Fyrirrétti
David Robey var þegar í stað
handtekinn en rannsóknarlög-
reglumenn sendir heim til hans.
Þar komu þeir að líkinu af Jeanette
á rúminu og var þar allt eins og
David hafði sagt.
Skýrslur um málið vom sendar
saksóknara sem stefndi David fyrir
rétt. Þar fór hann á ný með þá sögu
sem hann hafði sagt á lögreglustöð-
inni. Og þrennt þótti renna stoðum
undir að hann væri að segja satt.
Það hafði staðið mjólkurglas á
borðinu við hliðina á rúminu þegar
rannsóknarlögreglumennimir
komu á heimilið. Þá reyndust
fingraför Jeanette á hnífsskaftinu
en það gat þýtt að hún hefði sjálf
rekið hnífinn í sig. Þá kom í réttinn
sem vitni ein af fáum vinkonum
Jeanette. Hún sagðist hafa hitt
hana nokkrum dögum áður en hún
dó. Vinkonan sagði: „Hún grét og
sá eftir því sem hún hafði gert. Hún
var óhamingjusöm yfir því að hafa
orðiö að sjá á bak manni, bami og
foreldrum og þegar ég var að
kveðja hana sagði hún: „Ég þoh
þetta ekki lengur. Það kemur að
því að ég stytti mér aldur“.“
„Hefði fyrir-
gefíð henni"
Málaferlin vöktu mikla athygh,
enda atvik óvenjuleg. Þegar dóm-
arinn kvað upp dóminn yfir David
sagði hann: „Hvað gerðist í raun
og vem í svefnherberginu daginn
sem konan þín dó veit enginn nema
þú. Ýmislegt bendir þó tfl aö þú
hafir sagt satt og fram hjá því get-
um við ekki horft En það er þá
staðreynd að konan þín var á lífi
þegar þú komst að henni og rakst
hnífinn enn dýpra í bijóstið á henni
svo að hún dó. Fyrir það dæmi ég
þig í þriggja ára fangelsi."
Litlum sögum fer af viöbrögðum
Davids Robey þegar hann heyrði
dómsorðin.
En John Barker, fyrri maður Jea-
nette, var viðstaddur réttarhöldin
og eftir að þeim lauk lét hann hafa
þetta eftir sér: „Ég elskaði Jea-
nette. Hefði hún bara komið til mín
og viöurkennt að hún hafði haldið
fram hjá mér hefði ég fyrirgefið
henni. En þegar sagan komst á
prent varð ekki aftur snúiö.“
i
i
t