Þjóðviljinn - 24.12.1968, Blaðsíða 46

in, að hún gæti látið blóm
blikna íyrir andardrætti sín-
um, eða hitt, að milli hennar
og baneitruðu biómanna í garö-
inum væri eitthvert dulið sam-
band, þá var svo mikið víst, að
hún hafði glætt hann sjálfan
eldlegu eitri. Ekki var það ást,
enda þótt hann væri gasntek-
inn af fegurð hennar, né ótti,
jafnvel þó að hann byggist við
að sál hennar væri jafn altek-
in eitri, sem líkaminn var,
heldur var þetta hvorttveggja
í einu, og jafnt af hvoru,
brenniandi og titrandi jafnt.
Giovanni vissi ekki hvað var
að óttast, því siður vi.ssi hann
hvers var að vona, en von og
ótti toguðust sífellt á í brjósti
hans, og veitti hvorutveggja
ýmist betur eða ver. Góðar eru
þær tilfinningar, sem úr einum
þætti eru gierðar, hvort sem
þær eru dimmar eða bjaifar.
f ljósi blandinna tiifinninga er
sem sjái glóra í endurskin úr
neðra.
Stundum tókst honum að
stilla þetta bál hugarin.s með
þvi að ganga lengi og hratt um
strætin í Padua eða að fara
út fyrir borgarhliðin, og hann
bar fæturna í réttu hlutfalii
við ólguna innifyrir, og bar
þá til að hann færi að hlaupa
við fót, eða jafnvel að taka
sprett. Einu sinni, þegar svo
stóð á, elti hann maður og
náði honum, þreif undir hand-
legg hans og ávarpaði hann:
„Herra Giovanni! Stanzið þér
ungi vinur!“ hrópaði hann.
„Þekkið þér mig ekki? Það
fyndist mér reyndar von, ef ég
væri orðinn eins breyttur og
þér eruð."
Þetta var Baglione, en Gio-
vanni hafði forðazt að hitta
hann eftir það að hann kom
til hans og sá hann i fyrsta
sinn, þvi hann fann á sér að
hann mundi af vizku sinni
skilja betur hvemig komið var
fyrir honum en hann kærði sig
um. Nú reyndi hann af aleifli
að ná valdi yfir sér, en samt
starði hann ringlaður fram
fyrir sig eins og væri hann að
reyna að brjótast út úr draum-
heimi þeim, sem hann var fang-
inn i.
„Já, ég er Giovanni Guas-
conti. Þér eruð prófessor Pietro
Baglione. Leyfið mér að halda
áfram!“
Hann er öruggur um gott efni
frá Gefjun.
Hann er öruggur um gott sniS
frá Gefjun.
Hann er öruggur um hag-
kvæmt verS frá Gefjun.
ÖRUGG TRYGGING VERÐS
OG G/EÐA.
Takið myndir án fyrirhafnar * C ANONET hugsar fyrir yður *
Algjörlega sjálfvirk * Ábyrgð * Viðgerðarþjónusta.
SÓLFELL H.F. Skúlagötu 63, símí 17966.
CANONET
„Nei, eiklki fyrr en við höf-
um áttaö okkur, heaTa Giovanni
Guasconti," sagðd prófessorinn
brosandi og virti umga mann-
inn fyrir sér með nákvæmni.
„Skárra væri það. Vorum við
ekki leikbræður f æsku, ég og
hann faðir yðar? Er það við-
eigandi að við göngumst hjá
eins og bláókunnugir menn
þegar við mætumst á götu?
Staldrið þér við, herra Gio-
yanni, ég á svolítið vantalað
við yður.“
„Segið þé” það þá fljótt, hátt-
virti prófessor, fljótt," sagði
Giovanni og var sem á nál-
um. „Sjáið þér ekki að ég er
að flýta mér?“
Áður en hann sleppti orðinu
var svartklæddur maður kom-
inn að þeim á strætinu, lotinn
og reikull í fasi eins og væ"'i
han.n veikur. Andlitið var ná-
fölt og hræðilega sjúklegt á
svip og lit, en samt svo yfrið
skýrlegt, að vel hefði mátt láta
sér sjást yfir hitt. svipurinn
geislaði af ágætri greind og
afli andans. Um leið og hann
fór hjá, heilsaði hann Baplioni
kuldalega og stuttaralega, en
leit fast á Giovanni. og með
þvílíkri athygli að auðséð var
að honum þótti ekkert, sem
var í augsýn, viðlits vert móts
viö hann. Samt var auvnatillit-
ið einkennilega kvrrlátt os til-
finningasnautt. eins og athvsl-
in væri einvörðungu miðuð við
að skilja. en án samúðar eða
andúðar.
„Þetta er doktor Rappaccini",
hvíslaði prófessorinn þegar
maðurinn var hörfinn úr auv-
sýn. „Hefur hann aldrei séð
yður fyrr?“
„Ekki það ég veit.“ svaraði
Giovanni, og varð hverft við
að heyra nafnið nefnt.
„Hann hefur séð yður áður,
það hlýtur hann að hafa gert“,
sagði Baglioni stutta"alega. ..Ég
sé að hann ætlar sér eitthvað
með vður, bessi vísindamaður
er að gera á vður athuganir.
Látið mig bekkia betta ai’ena-
ráð! Það er sama tillitið. s°m
hann gefur dauðum fueli eða
dauðri mús. eða fiðrildi, sem
hann er búinn, að drepa með
ilmi af blómi. og það er eins
ov náttúran si'>'f sé harna kem-
in með fvrirætlanir sfnar, þó að
hún sé ólíkt móðurleear skaoi
farin. Herra Giovanni. ée bori
að veðia höfði mfnu um hað.
að hann ætlar að hafa yður til
að gcra tilraunir á!“
„Eruð þér að sootta mig.?“
æpti Giovanni með ákefð. „Það
mundi mér þykja ótiihlýðileg
rannsóknartilraun. herra pró-
fessor."
„Stillið yður! stillið yður!“
svaraðd prófessorinn, sem sjálf-
ur var óhagganlega stilltur.
„Ég segi yður satt, Giovanni
minn. að Rappaccini ætlar að
hafa yður fyrir tilnaunadýr. Þér
eruð í mikilli hættu staddur.
Og ungfrú Beatrice, hvaða bátt
Framhald á bls. 69.
46 - JÓLABLAÐ