Þjóðviljinn - 24.12.1968, Blaðsíða 73

myrkur. Giovanni vafði vasa-
klút um fingur sér og gizkadi á
að eitruð fluga hefði stungið
sig, enda svíaði svo hann gat
aftur farið að sökkva sér niður
í draumórana um Beatrice.
Auðvitað bauð þessi fyrsti
samfundur þeirra öðrum heim,
og svo koll af k'olli, og svo oft
hittust þau þarna, að það mátti
heita daglegur viðburður, enda
lifði hann og hrærðist ekki í
öðru.
Og dóttur Rappaccinis var
eins farið. Hún beið hans með
óþreyju dag hvern, og flaug á
fund hans með jafn miklu trún-
aðartrausti og hefðu þau verið
leiksystkin frá bernsku — og
væru það enn. Stundum stóð
hún undir glugga hans og kall-
aði með hljómskæru röddinni
sinni: „Giovanni, Giovanni!
farðu nú að koma, eftir hverju
ertu að bíða?“ Og hann lét ekki
segja sór þetta tvisvar, heldur
skundaði niður í paradís þessa
svo algróna eitruðum grösum.
En hve kunnuglega sem hún
vék að Giovanni, setti hún þó
ætíð þær skorður við nánari
kynnum, sem svo fastar voru,
að Giovanni’ þorði aldrei að
því að ía, og varla að hann
leyfði að sér kæmi það í hug.
Samt varð ekki annað séð en
að þau elskuðu hvort annað
svo sem mest mátti verða, og
svo sem vænta mátti gátu Þau
lesið þetta ótalaða orð hvort í
annars augum, sem of heilagt
var þeim til að fleipra því, og
þó að það lægi beim á tungu
svo að heyra mátti í hverjum
raddblæ, eins og greina mætti
að undir byffgi falinn eldur, þá
höfðu varir þeirra aldrei mætzt,
né hendur þeirra, né nokkur
ástaratlot farið á milli þeirra
nokkru sinni. Aldrei hafði hann
snert minnsta fingri þessa
bjö"tu lokka, né klæði hennar,
aldrei hafði vindurinn feykt að
honum faldi né slæðu, svt> vel
var þess gætt að engin snerting
yrði. í þau fáu skipti sem svo
virtist sem Giovanni ætlaði að
fara yfir mörkin, varð Beat-
rice svo döpur og reigingsleg, og
vék undan með svo frávísandi
látbragði, að ekkert orð þurfti
að segja, þetta nægði. En í
hvert sinn greip hann svo hat-
ramlegur grunur, eins og ó-
vaettur risi móti honum og
starði á hann, að ást hans lok-
aðist af, þynntist eins og dagg-
arúði í morgunbjarmanum,
grunurinn einn varð eftir. En
þegar aiftur birti yfir svip Beat-
rice eftir að bennan skugea
hafði dregið yfir, ummyndað-
ist hún í einu vetfangi, varð
aftur að fagurri og elskuverðri
mey, sem honum fannst hann
þekkja til fulls og betur en
nokkuð annað.
Nú var nokkuð langt um liðið
síðan Giovanni síðast sá Bagli-
one. Svo var það á einum
murgini, að Baglioni birtist
heima hjá Giovanni, hinum síð-
arnefnda til meiri undrunar en
gleði, enda haíði hann tæplega
minnzt þess á undamförnum
vikum, að prófessor þessi væri
til og hefði helzt viljað geta
gleymt honum að fullu. Því svo
altekinn var hann orðinn af
Beatrice, að honum fannst allt
verða sér til óþæginda, sem á
nokkum hátt fór í bága við
þetta sálarástand. Og bjóst
hann við engu góðu aif prófessor
Baglioni. Gesturinn talaði fyrst
um daglega viðburði í borginni,
og háskólanum, og sagði fréttir,
en sneri brátt talinu að öðru
efni.
„Ég var héma á dögunum að
lesa í bók eftir einn af gömlu
höfundunum“, sagði hann, ,,og
þar fann eg söguna, sem ég las
með mikilli eftirtekt. Líklega
kannist þér við þessa sögu. Það
er saga af indversfcum þjóð-
höfðingja, sem sendi Alexander
mikla undurfagra konu að gjötf.
Hún var björt sem morgunn og
fögur sem sólarlagið, em það
sem gerði hana engri annarri
konu líka var andardráttur
hennar, því hann var svo
þrunginn ilmi, að engin af rós-
um Persíu gat jafnast á við
það. Alexander varð þegar
eldskotinn f stúlkunni, —þakka
skyldi honum — en svo vildi
til, að lærður læknir, sem þar
var viðstaddur, fann hvílíka
hættu kona þessi bar í sjálfri
sér fyrir alla aðra menn“.
„Og hvað var það?“ spurði
Giovanni, og Ieit niður fyrir
sig til þess að komast hjá því
að mæta augnaráði prófessors-
ins.
„Svo var mál með vexti“,
sagði Baglione með áherzlu, „að
stúlka þessi hafði verið alin á
eitri Sná barnæsku, unz hún var
orðin því svo samigpóin, að hún
var sjálf orðin baneitruð. Eitur
var eðli hennar. Með ilminum
sem hún andaði frá sér, spillti
hún andrúmsloftinu. Hver mað-
ur sem hefði viljað faðma hana
hefði orðið að gjalda fyrir það
með lífi sfnu. Er þetta ekki
undui"samlag saga?“
„Bamasaga,“ svaraði Gio-
vanni, og þaut upp af stóln-
um. „Ég skil ekki hvemig þér,
hálærði prófessor, getið nennt
því að lesa slíkt þrugl, ætia
mætti að þér hefðuð öðrum
þarfari bókum að sinna“.
„Meðal annarra orða,“ svaraði
prófessorinn, „hvaða undarlega
lykt er þetta héma inni? Er það
ilmurinn úr hönzkunum yðar?
Hann er að vísu daufur, en ekki
alls kostar þægilegur. Ef ég
ætti að anda honum að méir
lengi, mundi mér verða illt.
Hann líkist blómailmi, en hér
eru engin blóm“.
„Hér eru engin blóm“, svar-
aði Giovanni, sem hafði ná-
fölnað undir ræðu prófessors-
ins, „enda held ég þessi ilmur
sé enginn til nerna f ímyndun
yðar, prófessor. öll þefjan er
jafn háð sálairástandi sem á-
hrifum að utan, og það er auð-
velt að villa um fyrir sér með
því. Endurminning um ilm er
líkleg til að valda því, að
ÞÉR SPARIÐ MINNST
30%
ÞAR SEM ÍVA ER FYLLILEGA
SAMBÆRILEGT AÐ GÆÐUM
VIÐ BEZTU ERLEND
LÁGFREYÐANDI ÞVOTTAEFNI
★
★
★
★
★
HAGSÝNAR HÚSMÆÐUR
VEUA ÞVÍ AUÐVITAÐ
ÍVA
fslenzk úrvalsframleiðsla
frá
F R I G G
íva er lágfreyðandi
íva leysist upp eins og skot
íva skolast mjög vel úr þvottinum
íva þvær eins vel og hugsast getur
íva er lang-ódýrasta lágfreyðandi
þvottaefnið á markaðinum
J ÓLABLAÐ — 73