Þjóðviljinn - 24.12.1968, Blaðsíða 45

inu, sem aðrir geta andað, og
igef mér þetta blóm af blámum
þínum, sem ég ætla að taika
varlega af stönglinum og setja
við hjarta mitt.“
í þessum töluðu orðum tók
svo dóttir Rappaccinis eitt af
hinum skrautlegustu af blóm-
lum í-unnans, og ætlaði að fara
að festa það í barminn. Þá kom
lítið rauðgult skriðdýr, eðla
nokkur, skríðandi eftir stígn-
um og skreið hún að fótum
Beatrice. Giovanni sýndist nú,
— en það gat eins hafa verið
missýning — einn eða tveir
dropar drjúpa úr sárinu á
stönglinum, ofan á höfuðið á
eðlunni, en henni varð svo við,
að hún engdist ákaflega snöffigv-
ast. og lagðist svo út af hreyf-
ingarlaus og skein á hana sól.
Beatrice horfði á betta. og
gerði svo fyrir sér krossmark
döour í bragði. en enga undr-
un var á henni að sjá. né hik-
aði hún neitt við að setia betta
eitraða blóm í kiólbarminn.
Þar glóði bað eins og gim-
steinn, og iók eigi lítið á yndis-
þokka klæðaburðarins. og iafn-
vel hennar sjálfrar, og þurfti þó
ekki lítið til. En Giovanni, sem
nú var ekki lengur í skuggan-
um bak við gluggann, hetdur
bevgði hann sig út og hörf-
aði iafnskjótt frá. titrandi og
mælandi svo í hálfum hljóðum
við siálfan sig:
„Er ég bá vakandi? Eða með
réttu ráði? Hver er þessi kona?
Víst er bún fögur, en er hún
ekki að sama skapi skelfileg?“
Beatrice gekk til og frá um
garðinn, og var áður en vanði
komin mjög nærri gluera Gio-
vannis, svo hann nevddist til
að snúa höfðinu, svo við lá
að hann gengi úr hálsliðunum,
svo mikla forvitni vakti stúlkan
honum. Nú kom falleg't skor-
dýr yfir garðsveeginn. og lík-
leva var bað búið að fara langa
leið án bess að finna neina
græna iurt í hessa.-i blómlauisu
borg vamalla húsa. fvrr en bað
fann ilminn af iurtunum i
garði Rannaccinis. En svo voru
það ekki blómin, sem bað vii*t-
ist vera komið til að finna,
heidur Beatrice, að henni dróst
bessi fluea eins og að liósi. og
hún staðnæmdist fyrst fv"ir
framan hana og sveiflaði sér
svo í hringi umhverfis höfuð
hennar. Nú var ekki um neitt
að villast, Giovanni var nær-
staddur og horfði á. En hvern-
ig sem í því lá, bá gerðist bað
um leið Dg Beatrice honfði á
þessa fallegu flugu með barns-
leivri hrifningu. að hún missti
fiugsins og féll að fótum henn-
ar. biörtu vængirnir skorpn-
uðu eins og sviðnir væru. og
dauð var hún án þess nokkar
ástæða virtist til nema bað. að
Beatrice hafði andað á hana.
Aftur signdi hún síg og and-
varpaði þungt, um leið og hún
laut yfir þessa líflausu flugu
á stígnum.
Giovanni hreyfði sig lítið oitt
óvart og við það leit hún upp
í gluggann. Þar sá hún þetta
fríða höfuð ungmennisins —
hann var fremur grískur en
rómverskuir í útliti, bjartleitur
og vel farinn í andliti, og hár-
ið glóbjart og féll í lokkum, og
hann horfði niður fyrir sig á
hana, þar sem hún stóð. Án
þess að átta sig á því sem
hann var að gera, fleygði hann
blómvendinum niður til henn-
ar, en á honum hafði hann
haldið í hendinni.
„Ungfni,“ sagði hann, „þetta
eru heilbrigð blóm og óvelkt.
Takið við þeim fyrir bænastað
Giövannis Guasconti.“
„Þakka yður fyrir, herra,“
svaraði Beatrice, en röddin var
eins og þegar fagrir tónar líða
fram, gullbrydduð kæti og á
mótum bernsku og æsiku.
„Ég þigg gjöf yðar og vildi
fegin mega endurgjalda hana
með þessu blómi, þessu dýrind-
is blómi með purpuralitnum,
sem ég ber í barminum, en þó
ég hendi því upp í loftið liggur
ekki við að þér náið í það.
Þessvegna verður herra Guas-
conti að láta sér nægja þafck-
læti mitt.“
Hún tók vöndinn upp, en átt-
aði sig fljótt, eins og hún sæi
að sér að hafa svarað ávarpi
bláókunnuigs manins svo um-
svifalaust, sneri sér við og
skundaði inn í húsið. En þó að
stuttur væri tíminn, gat Gio-
vanni ekki betur séð en að
blómvöndurinn, sem hún hélt á
í hendinni væri þegar farinn
að visna. En hann vildi ekki
trúa því að svo væri, enda var
fjarlægðin of mikil til þess að
greina þetta vel.
I marga daga forðaðist Gio-
vanni að líta út um gluggann,
það var eins og hann byggist
við að sjá eitthvað skelfilegt
eða ógeðslegt í garðinum, ef
hann léti það eftir sér að líta
þangað. Honum fannst sem
hefði hann komizt í samband
við dulin og óskiljanleg mátt-
arvöld með því litla, sem mi*,i
þeirra Beatrice og hans haíði
farið. Skynsamlegast hefði ver-
ið, að fara burt úr húsinu og
burt úr borginni þegar í stað,
hið næstbezta að reyna að venj-
ast því að horfa niður í garð-
inn og sjá Beatrice, reyna að
gera sér garðinn og hana að
hversdagslegj'i sjón. Sízt af öllu
var það tiltækilegt að fara að
sem hann og forðast að líta nið-
ur, en vera þó svo nærri, að
það hlaut að bera eld að þeirn
hugrenningum og draumum
sem han.n gat efcki frá sér bægt.
Guasconti hafði engar heitar
tilfinningiar, að minnsta kosti
ekki neinar sem kviknaðar
voru, en hann hafði bví fjör-
ugra ímyndunarafl, og ákaifa
suðræna lund, sem gat blossað
upp í loga hvenær sem varði.
Og hvort sem það gat reynzt
rétt vera, að Beatrice væri
þessum undarlegu brögðum bú-
ÞÉR LÆRIO NYTT
TUNQUIUAL
Á 60 TIMUM.. I
Á ótrúlega skömmum tíma, lærið þér nýtt
tungumál. Heimsirts beztu tungumála-
kennarar leiðbeina yður, á yðar eigin
heimili, hvenær sem þér óskið.
LITMGUAPHONE
tungumálanámskeið á hljómplötum:
ENSKA, ÞÝZKA, FRAIMSKA, SPÁNSKA,
PORTUGALSKA, (TALSKA, DANSKA,
SÆNSKA, NORSKA, FINNSKA,
RÚSSNESKA, GRÍSKA, JAPANSKA o. fl.
\

HLJÖÐFÆRAHÚSIÐ LAUGAVEGI 96 SÍML13656
JÓLABLAÐ — 45