Þjóðviljinn - 24.12.1968, Blaðsíða 76

Nú var runnin upp sú stund
dagsins, er hann var vanur að
hitta Beatrice i garðinum. En
áður en hann færi niður, leit
han,n í spegil, og skulum við
ekki lá það, svo ungur og fríð-
ur sem maðurinn var, en samt
kann að vera að þetta hafi eins
og á stóð, borið vott u;m meira
fálæti en minni einlægni en
ætla hefði rnátt. En í speglin-
um sýndist h'onum hann sjá
mann, sem aldrei fyrr hefðd
Jólatré
Munið jólatrés-
skóginn.
Dönsk, þýzk,
bandarísk.
Plastnet utanum
hvert tré.
Gróðrarstöðin v/Miklatorg
Símar 22822 & 19775
verið svo ljómandi fríður í
æskuþokka sínum og hreysti,
augu hans aldrei jafn björt,
hörundsliturinn á vöngum hans
aldrei jafn skær.
„Svo mikið er víst,“ sagði
hann við sjálfan sig, „að eitur
hennar hefur ek'ki náð að hrína
á mér. Ekki er ég blómið sem
er að visna í greip hennar.“
t sama bili varð honum litið
á blómvöndinn, sem hann hélt
ennþá á í hendinni. Við það
GRÓÐURHÖSIÐ
við Sigtún. Sími 36770
brá honum svo að hann varð
skelfinigu lostinn, því blómin
voru þegar byrjuð að drúpa
höfði, eins og þau hefðu verið
tínd fyrir tveimur dögum. Gio-
vanni varð hvítur sem mar-
mari, og líkt og steini lostinn
stóð hann hreyfingarlaus fyrir
framan spegilinn, og horfði á
mynd sína í honum eins og
hann sæi eitthvað skellfilegt. Nú
minntist hann þess sem Bag-
lione hafði sagt um lyktina inni
hjá honum. Hún hlaut að hafa
verið af andardrætti hans!
Hann skalf, skalf af við'bjóði.
En þegar hann fór að jafna
sifí, tók hann eftir því að
köngurló var að vefla vef sinn
í vegglægju í þessari gömlu
stofu, óf til og frá, til og frá,
af kappi og ákafa. Giovanni
nálgaðist köngurlóna og andaði
frá sér í löngurn togum. Þá
hætti hún að vefa, ofi vefurinn
titraði allur við snögglega, því
þá var byrjað dauðaisitríð
köngurlóarinnar. Aftur andaði
Giovanni á skorkvikindið, leng-
ur en áður, og lét fylgja því
alla bá andstyggð sem í hiart-
anu bjó þá stundina. bg sjálfu"
gat hann ek'ki greint hvort
heldur betta var af mannvonaku
gert eða í örvæntingu. Kömgur-
lóin engdist við þetta og hékik
svo dauð á þræði gagnvart
glugganum.
„Vei þér! Vei þér!“ sagði
hann við sjálfan sig. „Ertu nú
orðinn svo eit-aður sjálfur að
þetta hið versta af öllum skor-
kvikindum deyr fyrir áblæstri
þínum?“
Þá heyrðist fögur oig skær
rödd að utan:
„Giovanni! Giovanmi! Sérðu
ekki hvað flnamorðið er? Hvað
HÚSGAGNAVERZLUN
KRISTJÁNS SIGGEIRSSONAR HF.
Laugavegi 13, símar 13879 og 17172. Pósthólf 193, Reykjavík
dvelur þig? Farðu nú að
koma!“
„Já,“ tautaði Giovanni við
sjálfan sig. „Hún er víst hin
eina af lifandi verum, sem bol-
ir að ég andi á hana!“
Hann flýtti sér ofan, og í
sama bili og hann opnaði dym-
ar stóð hann frammi fyrir
Beatrice, en hún hoirfði á hann
björtum og ylhlýjum auguim.
Andartaki fyrr hafði honum
verið svo brátt í skapi til
hennar, að hann hefði gjaman
viljað að hún hefði bliknað fyr-
ir andardrætti sínurn, en jafn-
skjótt og hann leiddi hana aug-
um fyrir framan sig, var hon-
um öllum lokið, slíkt töfravald
bjó í persónu hennar, og svo
oft hafði honum sýnzt allt um-
hverfis hana taka á sig það
sem kalla mætti rósemi eilífð-
arinnar, svo oft hafði honum
virzt orð hennar sprottin af því
dulda djúpi bar sem tærar lind-
ir andans eiga upptök, og Pert
þær sýnilegar hugsk'otsaugum
hans, að þessu valdi varð ekki
haggað, enda hsfði Giovauni
átt að get.a safft sér siáltur. «5
þessir Ijótu töfrar væru ekki
annað en jarðnesk blekkinp. ng
að hvaðia álögum sem hún væ”i
nú fangin í. væri hún siálf ekki
neitt nema himneskur enríll.
En þó að hann gæti ek'ki trúað
þessu fyllilega þá stundina, eft-
ir það sem ge"zt hafði bá um
morguninn, breyttist allt, eins
og áður er sagt, um leið og
hann sá hana. Reiðin stilltist en
í staðinn kom bungbúið kæru-
leysi. Beatrice fann undir eins
að ekki var allt með felldu, og
skynjaði bað diúp af hugar-
sorta sem skildi þau að, og
hvorki hún né hann féktk yfir
stigið. Samt gengu bau sarnan
og náðu brátt út að gosbrunn-
inum brotna bar sem runninn
með gimsteinablómunum snratt.
Giovanni varð undrandi að
finna hve gott honum hótti
núna að anda að sér ilminum
sem lagði af besmm blómum.
„Beatrice." sagði hann. ,.hvað-
an er bassi runninn?“
„Paðir minn sfcapaði hann,“
svaraði hún eins og ekkert væri
eðlilegra.
„Skapaði hann! Skapaði hann!
Hvað áttu við, Beatrice?"
„Faðir minn er feikilega vei
að sér í náttúrufræði,“ svaraði
Beatrice, „og um leið og ég
fæddist, á hinni sömu stund,
spratt þessi runni upp úr mold-
inni, en hann er fram kominn
fyrir bekkingu hans, leikni og
hyggjuvit, en ég, ég er ekki
annað en barn hans af holdi
og blóði. Komdu ekki nærri
runnanum!“ sagði hún bví
henni sýndist Giovanni ætla að
nálgast hann. „Hann hefur bá
náttúru sem þiig getur efcki
dreymt um. Giovanni minn, ég
óx og dafnaði við ilminn frá
þessum runna. Ég elskaði hann
eins og nákomnasta vandamann,
en þessu fylgdi — og veiztu
það ekki nú þegar — því fylgdu
ill álög.*4
- J ÓLABLAÐ