Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1974, Qupperneq 115

sem beinast liggur við, er hinn aukni möguleiki hans til að
nýta niðurstöðurnar með það fyrir augum að velja það magn
og þá tegund kjarnfóðurs, sem bezt hentar hverju sinni.
Margir bændur láta taka einungis eitt sýni hjá sér. Yfir-
leitt er þetta ófullnægjandi, nema að yfirgnæfandi líkur séu
á að heyið hafi verið slegið og hirt á mjög skömmum tíma,
að ríkjandi grastegundir séu þær sömu og að verkunin sé svo
til sú sama. Þótt þetta gæti hafa átt sér stað einhvers staðar
í sumar, þá er kostnaðurinn við hvert sýni ekki þau ósköp
að ekki borgi sig að taka a.m.k. 2—3 sýni á bæ.
Við að fjölga sýnum eykst notagildi efnagreiningarinnar,
því að auk þess, sem hún verður öruggari, má koma í veg
fyrir óþarfa sveiflur í fóðrun. Þá má mismuna kúm miðað
við nyt þeirra á hverjum tíma og spara t. d. próteinríkt
kjarnfóður, sem nú er orðið æði dýrt. Heygæðamat gæti
einnig komið sér vel fyrir fjárbóndann, sem vill geyma bezta
heyið til vorsins. Sá aukakostnaður, sem efnagreiningin kost-
ar ætti því að vinnast fljótt upp í meiri fóðursparnaði.
Vaxandi líkur eru fyrir því að trúin á innlenda fóður-
framleiðslu aukizt á komandi árum, auk þess sem fóður-
eftirlitsmál og þar með stöðlun fóðurblandna eru í gagn-
gerri endurskoðun. Það er því kostur fyrir þá, sem hafa til-
einkað sér að öðlast þekkingu á heygæðum sínum strax, því
að þeir munu að öðru jöfnu getað áttað sig fyrr á því við-
bótarfóðri, sem þeir þurfa handa búfé sínu í framtíðinni.
Frá upphafi var miðað við það, að fjöldi sýna, sem efna-
greindur yrði hverju sinni, takmarkaðist af getu ráðunaut-
anna til að skila niðurstöðum þeirra til hvers og eins bónda.
Það má því telja það kost fyrir þann bónda, sem fær hey
sitt efnagreint að hann fær ráðunautinn í heimsókn. Fram-
tíðin mun síðan bera það í skauti sér hvort eða þá að hve
miklu leyti bóndinn getur sjálfur notfært sér niðurstöðutöl-
ur efnagreininganna.
Berum við hins vegar ekki gæfu til að uppfylla það frum-
skilyðri, að bændur geti nýtt sér niðurstöðurnar sér til hags-
bóta, verður starfsemin varla langlíf, enda á hún það þá
ekki skilið.
118