Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1987, Síða 28

vegar er aðalorsök fyrir því að hey eru ekki nægilega góð er að
heyverkunaraðferðir og verðurfar fara ekki saman. f landi þar
sem veður eru svo mislynd eins og raun ber vitni, 4-6 dagar af
10 yfir heyskapartímann úrkomudagar sem meðaltal og í
einstöku árum mun verra og í sumum landshlutum (Suður-
og Vesturlandi) úrkoma þar á ofan oft mikil, er ljóst að þurr-
heysverkun sem krefst þess að samfelldur þurrkur sé allan
þann tíma sem heyja þarf er óhæf sem aðalverkunaraðferð.
Aðeins á þeim svæðum þar sem úrkoma er minnst og staðviðri
mest kemur hún til álita sem einasta aðferð og þá því aðeins
að súgþurrkun sé svo sem best verður á kosið. Á öðrum stöðum
landsins verður að taka upp nýja hætti og verka hey á ein-
hvern þann máta að bóndinn ráði sínum heyskap, geti slegið
og hirt sitt hey á því þroskastigi og af þeim gæðum að henti
hans búfé til þess að gefa viðunandi arð.
Ekki verður reynt í þessari grein að gera ítarleg skil hvernig
breyta skuli heyverkun þannig að tryggð séu góð hey en lögð á
það áhersla að hér að framan hefur verið reynt að sýna að
viðtekinn sláttutími fellur illa að þeim grastegundum sem
mest áberandi eru í túnum og sem fara þar vaxandi ár frá ári.
Einnig er hér dregið fram og bent á að hefðbundin heyverkun
fellur illa að því veðurfari sem við búum við í okkar landi þar
sem heyja þarf stóran hluta túnanna á mjög skömmum tíma
— á skemmri tíma hin síðustu ár vegna gróðurbreytinga —.
Ljóst er raunar að breyta þarf um heyverkunaraðferðir að
hluta eða öllu leyti eftir því hvar maður er settur og hvernig
aðstaðan er. Bændur verða að koma sér upp þannig hey-
geymslum og/eða aðstöðu að þeir geti heyjað samfleytt óháð
veðri og vindum (nema stóráhlaupum) og þannig náð að slá
og hirða tún sín á heppilegasta tíma. Þetta er markmið sem
bændur, leiðbeinendur, rannsóknamenn og aðrir sem hér eiga
hlut að máli verða að keppa að ná sem fyrst.
30