Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1969, Qupperneq 129

BRÉFASAFN BRYNJÓLFS PÉTURSSONAR
129
mér, ef faðir minn, sem ég held að hafi sagt af sér, ekki fær að halda laununum sínum,
því það kemur niður á mér og það getur eyðilagt allt líf mitt - því minni iðkan er
svo varið, eins og þú veizt, að hún verður - ef maður á að vera viss - að endast með
einhverri fullvissunarraun. Ég hef nú aldrei að ég held átt eins bágt eins og nú, vegna
þess óróa, sem ég er í út af sjálfum mér, en ég hef samt ásett mér að gera allt sem
mögulegt er, áður en ég legg árar í bát — mér finnst ég vera kominn heldur langt
til þess. Ég ætla þess vegna að reyna að vinna mér svo mikið inn af fé sem ég get,
þangað til póstskip fer í vetur, — og reyna að spenna mig sjálfur. Núna er ég að skrifa
hjá Christiánssen, og ekki þykir mér þess háttar rit eiginlega skemmtilegt samt - en
ég ætla að reyna að fá að kenna náltúrusögu í skólanum, cg svo einhverjum börnum,
og getur þó verið, að það takist mér ekki að fá það, jafnvel þó ég sé svo þóttafullur
með sjálfum mér að halda, að ég geti kennt suma hluli, sem kenna þarf, betur en
sumir þeir, sem gera það hér í Reykjavík. Þetta er nú áselningurinn minn núna, því
ég vil ljúka mér af sem fyrst, og það verður að ske sem fyrst, áður en ég gleymi því,
sem ég hef lært. Nú kemur það, sem var erindið mitt til þín í bréfinu: Ég ætlaði að
biðja þig um, ef það væri mögulegt fyrir þig og mig, að taka mig fyrir skrifara á
alþingi að sumri, ef ég ekki get komið niður til Hafnar í vetur og byrjað að lesa.
Bænin er stutt, hvurt hún er mikil eða lítil, veit ég ekki sjálfur, hvurt hún er mér
hagkvæm, það veit ég ekki heldur, en það eitt held ég að ég viti, að hér hentar mér
ekki að vera, og aldrei hef ég kvalizt eins í Höfn og mér hefur leiðzt hér, því hér er
svo að segja alls enginn, sem ég get talað við, og það er allt voru blessaða skólamáli
að kenna. Ég vildi nú einskis annars óska en ég gæti lokið mér af.
Brynjólfur! ef þú getur gert nokkuð í því máli, sem við kemur pabba, þá vertu
ekki á móti honum vegna mín, og vegna sjálfs hans líka; hann vill ekkert annað en
fara frá skólanum og hafa frið.
Mig dreymdi einu sinni, að ég væri hjá þér og væri að gráta - hér er heldur enginn,
sem ég hef sagt það, sem í þessu bréfi stendur, þó það séu engir eiginlegir leyndar-
dómar, af því ég þekki engan og enginn vill líklega þekkja mig.
Ég rita engum öðrum íslendingi bréf, en ég skrifa Steenstrup og Eschricht nokkrar
fáeinar zoologiskar og geologiskar athugasemdir, sem ég hef gert hér. Ég hið kær-
lega að heilsa Konráði, og ég vil, þó ég ekki í rauninni verðskuldi það, ætíð heita
þinn skuldbundinn vinur
B. Gröndal Egilsson
9