Frjáls verslun - 01.02.1968, Blaðsíða 55

FRJÁLS VERZLUN
55
KAUPMENN
„PÍPUREYKIN6AMENN ERU MÍNIR
UPPÁHALDSVIDSKIPTAVINIR"
— Stutt rabb við Tómas Sigurðsson.
Tóbaksverzlun Tómasar við
Laugaveg 62 er tiltölulega nýtt
fyrirtæki, verzlunin var opnuð 28.
apríl á síðasta ári.
Þeir eru sjálfsagt ekki margir
pípureykingamennirnir, sem ekki
þekkja Tómas Sigurðsson. Áður
en hann setti upp sína eigin verzl-
un, starfaði hann hjá Tóbaksverzl-
uninni London, og þar var hann
Tómas Sigurðsson kaupmaður í
verzlun sinni að Laugavegi 62.
í ein sex ár. Menn þurfa ekki að
hafa langa viðstöðu hjá Tómasi til
að sannfærast um, að hann er
fæddur verzlunarmaður. Á þess-
um tímum ópersónulegra kjör-
búða, er það hreinasta ánægja að
koma inn til hans. Hann er jafnan
í góðu skapi og brosmildur og
snýst eins og skopparakringla
umhverfis viðskiptavini sína. Það
er eins og hver og einn þeirra sé
hans persónulegi vinur, og hann
vill allt til vinna að gera þeim til
hæfis, menn fara alltaf í léttu)
skapi út úr verzluninni.
— Hvenær byrjaðir þú fyrst að
hugsa um eigin verzlun, Tómas?
— Ég held, að sú hugmynd hafi
skotið upp kollinum mjög fljótt,
og þó að mér hafi líkað mjög vel
að vinna í London, var ég alltaf
að búa mig undir að gerast sjálf-
stæður, og nú er það sem sagt orð-
ið að veruleika.
— Hvaða vörur leggur þú meg-
ináherzlu á?
— Það eru að sjálfsögðu pípur
og tilheyrandi, en ég er samt að
reyna að hafa verzlunina á breið-
ari grundvelli. Ég vildi helzt geta
haft hér allt, sem karlmaður kann
að þarfnast, nema kannski föt,
skó og þess háttar. Ég hef nú þeg-
ar snyrtiáhöld, rakvélar o. s. frv.,
en það er samt ýmislegt, sem enn
vantar. Það kemur nokkuð til af
því, að gæðin eru ekki næg. Ég
vil ekki vera með nema mjög góða
vöru, svo að það tekur tíma að
byggja þetta upp, en mér hefur
þó orðið sæmilega ágengt. Ég er
t. d. búinn að fá ágæta barskápa,
skemmtilega og ekki mjög dýra,
og þetta kemur svona eitt af öðru.
Það er gaman að vera með þetta
allt, en ég hef samt mest gaman
af að selja pípur, þær eru mitt
uppáhald.
— Eru ekki pípureykingamenn
dálítið sérvitrir?
— Það er ósköp misjafnt. Sum-
ir menn, sem hafa reykt pípu í
mörg ár, hugsa ekki um þær. Svo
eru aftur aðrir, sem eru sífellt að
dunda við þær og geta talað um
þær tímum saman. Svoleiðis menn
eru mínir uppáhaldsviðskiptavinir,
og við eigum marga ánægjulega
„rabbfundi“.
— Það kvarta margir pípureyk-
ingamenn yfir því, hvað sé erfitt
að fá „varahluti“.
— Ég held, að það sé nú úr sög-
unni, þegar þjónustan er orðin
betri. Þegar ég t. d. panta hundrað
pípur af einhverri gerð, panta ég
yfirleitt 300 munnstykki meðþeim
til að geta hjálpað við að endur-
nýja. Það er ákaflega gremjulegt
fyrir mann, sem er búinn að til-
reykja pípu, sem honum líkar vel
við, að þurfa að hætta við hana
vegna þess, að munnstykkið brotn-
ar. Slíkt má ekki koma fyrir.
— Og það er nóg af pípureyk-
ingamönnum handa þér?
— Já, þeir eru margir, og í
hvert skipti, sem tóbak hækkar,
fjölgar þeim. Þegar menn byrja
að reykja pípur, þurfa þeir að fá
góð ráð, ef þeir eiga að hafa ein-
hverja ánægju af. Það er erfitt fyr-
ir byrjanda að velja sér pípu,
hann byrjar oft á því að kaupa
einhverja rándýra til að vera viss
um, að hún sé góð, en það fer
bara ekki alltaf saman.
— Hvað finnst þér um það fyr-
irkomulag, að ríkið skuli hafa
einkarétt á sölu tóbaks og áfengis?