Frjáls verslun - 01.09.1978, Qupperneq 36

samtídarmadur
„Afköstin rúmlega þrefölduðust
með skipulagsbreytingu í
kexverksmiðjunni"
Viðtal við Magnús Ingimundar-
son, framkvæmdastjóra í Frón
um kexframleiðslu, skipasmíð-
ar í Frakklandi og Thermo-
pane-einangrunargler, sem
senn verður framleitt hér innan-
lands
— Þegar við gengum í EFTA störfuðu hér tvær
kexverksmiðjur, sem að mestu voru í eigu sömu
aðila. Megnið af því, sem gert var í verksmiðjun-
um var hrein handavinna. Það var ekkert vélrænt
nema hræran og baksturinn sjálfur. Meira að
segja pökkunin var handavinna. Það hlaut að
koma til vandræða út af þessu og ekki seinna
vænna að breyta framleiðsluháttunum, þegar
samkeppnin jókst og tollar á innfluttu kexi voru
smám saman lækkaðir.
Þannig komst Magnús Ingimundarson, fram-
kvæmdastjóri kexverksmiðjunnar Frón að oröi í
upphafi viðtals viö Frjálsa verzlun.
— Árið 1968 byrjuðum við með smávegis vél-
væðingu í Frón en Esja var lögð niður og eignir
hennar seldar, eða réttara sagt voru þessi tvö fyr-
irtæki sameinuð frá áramótunum 1976— 77.
— Þið hafið hlítt ráðum þeirra, sem sögðu að
hér yrðu að myndast stærri einingar til að stand-
ast samkeppnina?
Magnús: — Já, bæði það og jafnframt hitt líka,
að við vildum auka framleiðnina hjá starfsfólkinu.
Hjá báðum verksmiðjunum var aðeins ein fram-
leiðslulína en núna eru þrjár framleiðslulínur í
Frón, sem segja má að séu algjörlega sjálfvirkar.
Þannig þurfum við ekki annaö en að setja deigið í
og taka síðan kökurnar út og pakka þeim í pökk-
unarvélum. Þessar breyttu framleiösluaðferðir
voru algjör forsenda fyrir því að við gætum keppt í
verði. Á þessu ári gerum við ráð fyrir að fram-
leiðslumagnið verði alls um 1200 tonn en 1973 var
framleiðsla Frón 360 og hjá Esju eitthvað um 220
tonn.
Starfsmannahaldiö við þessa framleiðslu stend-
ur eiginlega í stað, þó að afköstin séu nú 1200 tonn
í stað 600 áður hjá báðum verksmiðjunum. Við
framleiðsluna starfa hjá okkur 48 manns núna en
það var ívið meira hjá báöum verksmiðjunum
1973.
— Hvernig hafið þið staðið að vígi í samkeppni
við erlenda framleiðendur síðustu árin?
Magnús: — Innflutningsmagnið hefur gjör-
breytzt undanfarin ár, þannig að það fer lækkandi
með hverju ári. Sem dæmi um þetta get ég nefnt,
að í lok júnímánaðar var innflutningur tæplega 100
tonnum minni en á fyrra helmingi ársins í fyrra. Við
höfum unnið töluvert á og hugmyndin er sú að
fjölga tegundum og auka hlutdeildina enn. Þótt
innflutningsmagnið fyrir fyrstu sex mánuöi ársins
sé um 100 tonnum minna en í fyrra er verðmagnið
66 milljónum meira en á sama tíma í fyrra.
— Urðuð þið ekki að játa fyrir sjálfum ykkur og
öðrum að þið höfðuð dregizt aftur úr og gátuð
þess vegna ekki mætt samkeppnisaðilum, þegar
innflutningurinn fór fyrir alvöru að segja til sín?
Magnús: — Starfsemin stóö ákaflega mikið í
stað vegna þess að þetta var ekki bein verk-
smiðjuvinna heldur handavinna. Árið 1973 fram-
leiddum við ekki fleiri en 8— 10 tegundir en núna
eru þær um 20 og við höfum í hyggju að auka
fjölbreytnina enn. Raunveruleg forsenda fyrir því
að við gætum keppt við erlenda aðila var að fá
vélar til þess. Þetta hefur svo sannarlega komið á
daginn.
— Verða reglulegar breytingar á framboðinu
hjá ykkur eða er framleiðslan óbreytt árum sam-
an?
Magnús: — Hvað varðar gamla kexið okkar,
eins og matarkexið og annað gróft kex, þá hefur
það alveg fylgzt með aukningunni. Það er jafnað-
arlega um 40— 42% af heildarmagninu. Ég óttaðist
að einhver samdráttur yrði í sölu á þessum teg-
undum en þær hafa alveg haldið sínu.