Frjáls verslun - 01.09.1997, Side 41

María Júlía Alfreðsdóttir og Símon Ólafsson hafa búið í Albufeira í rúmt ár.
Þau reka fyrirtækið S. Ólafsson Lda. en það hefur, eins og gengur, farið hægt
af stað. Þau hjón hafa einbeitt sér að sölu tækja til hótel- og veitingareksturs
en auk þess flytja þau inn Eurospice-krydd til Portúgals. FV-mynd: Þórdís
leiðinni á skrifstofu yfirmannsins eru
margir stuðpúðar. I fámenninu heima
eigum við alltaf greiða leið að borði
toppanna,“ segir Símon.
En hvað með tungumálið? Er portú-
galskan engin þröskuldur?
„Flestir yfirmenn í fyrirtækjum hér
tala ágæta ensku og hún nýtist manni til
að byrja með. Eg er hins vegar á því að
til að ná hámarks árangri í vinnu í út-
löndum sé nauðsynlegt að tala mál
heimamanna,“ segir Símon og María
tekur undir. Hún er þegar byijuð að taka
námið í portúgölsku föstum tökum og
Símon reynir að fylgja með.
Þau taka það skýrt fram að það taki
tíma að komast í samband við rétta aðila
og koma vöru á framfæri. Þau flytja inn
tæki frá Italíu, Englandi, Hollandi,
Bandaríkjunum og Svíþjóð. Þess utan
eru þau með innflutning á Eurospice-
kryddi sem er velþekkt hjá matreiðslu-
mönnum á Islandi en í Portúgal er
óplægður akur fyrir þessa vöru.
Símon sýnir blaðamanni Frjálsrar
verslunar tilboð sem hann var að gera í
eldunarhellur hjá hótelkeðju. Hann seg-
ir að stærri hótel og keðjur hafi útboð
og mikilvægt sé að komast að með til-
boð. „Það er alltaf byrjunin þótt ekki sé
öruggt að tilboði okkar verði tekið.
Heppnist manni með tilboð er yfirleitt
um að ræða mikinn fjölda af tiltekinni
vöru.“
Þau segja að mikilvægt sé að fara sér
hægt og vera hóflega bjartsýnn á árang-
ur. Skýjaborgir eigi ekki við í svona rek-
stri. „Það eru miklar breytingar í vænd-
um í Portúgal vegna þess að reglur Evr-
ópusambandsins eru að taka völdin.
Sem dæmi má nefna að ein reglugerðin
segir að allir matsölustaðir, stórir sem
smáir, verði að hafa uppþvottavél með
sótthreinsibúnaði. Eins og staðan er í
dag þvo flestir upp í höndum. Hér er um
gífurlega stóran markað að ræða og
okkur nægði bara brot af honum - mol-
ar eru líka brauð.“
Fyrirtæki Símonar og Maríu er enn
að slíta barnsskónum og umsvifin í lág-
marki. Eitt hornið í stofunni í lítilli leigu-
íbúð er látið nægja til að bytja með. Ein
tölva, GSM- sími og faxtæki er allur
skrifstofubúnaðurinn í bili.
Símon segist hafa lifað hálfgerðu
flökkulífi framan af aldri. „Ég var í sveit
í mörg sumur frá sex ára aldri. Seinna
var ég vélstjóri á togurum í sjö ár, þar af
fjögur ár á Jóni Baldvinssyni. Ég er lík-
lega flakkari í eðli mínu,“ segir hann
brosandi.
„Við erum enn á besta aldri og það
var annaðhvort að hrökkva eða stökkva.
Við rákum stóra og þunga fasteign; ein-
býlishús, sem var allt of stórt fyrir okk-
ur. Viðhald og rekstur er dijúgur á
svona húsi og svo bætist garðurinn við.
Og við sem höfum meira gaman af því
að spila golf,“ segir hann og lítur sposk-
ur á Maríu. Hún tekur fram að þau hafi
lítið spilað í þessari golfparadís sem Al-
garve er því fyrirtækisreksturinn taki
sinn tíma.
Aðspurð segjast þau mjög sátt við
ákvörðun sína. Nú hafi þau ákveðið að
vera áfram og freista gæfunnar. Húsið
heima er á söluskrá og yngri sonurinn
ætlar að eyða vetrinum með þeim í
Portúgal. Heimurinn fer minnkandi,
segja þau og benda á að í tölvunni séu
þau í sambandi heim í gegnum tölvu-
póst, textavarpið flytji þeim fréttir að
heiman og ijármálunum á Islandi stýra
þau í gegnum Heimabanka Islands-
banka.
„Þegar ár var liðið frá því við komurn
hingað stóðum við frammi fyrir erfiðri
ákvörðun. Áttum við að fara heim í
sömu vinnuna og sama húsið eins og
ekkert hefði í skorist? Eða vera áfram
og láta slag standa? Við völdum að vera
áfram hér og erum sannfærð um að sú
ákvörðun var rétt,“ segja hjónin Símon
og María. S3
41