Morgunblaðið - 27.03.2001, Page 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. MARS 2001 43
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Á heimasíðu okkar utfarir.is
má finna:
Undirbúningur á útför.
Myndir af kistum.
Myndir af kórum og söngvurum.
Listi yfir sálma.
Verð á öllu sem lýtur að útför.
Símar 567 9110 og 893 8638
runar@utfarir.is
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Legsteinar
Vönduð íslensk framleiðsla
Fáið sendan myndalista
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
MOSAIK
✝
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
✝ Júlíus GuðjónOddsson fæddist
í Hafnarfirði 21. maí
1915. Hann lést á
sjúkrahúsi Keflavík-
ur 16. mars síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Oddur Jónsson,
f. 25. október 1886 á
Keldunúpi á Síðu, d.
31. ágúst 1977, og
kona hans Kristín
Hreiðarsdóttir, f. 19.
ágúst 1988 í Hátún-
um í Landbroti, d. 1.
október 1989. Systk-
ini Júlíusar eru: 1)
Sólveig Sigrún Oddsdóttir, f. 11.
október 1916. 2) Jónína Sóley
Oddsdóttir, f. 13. febrúar 1920. 3)
Ingimar Oddsson, f. 21. desember
1922. Uppeldisbróðir, Eyjólfur
Gíslason, f. 28. apríl 1934.
Júlíus kvæntist 4. desember
1937 eftirlifandi konu sinni,
Margréti J. Jónsdóttur, f. 4. maí
laugsson. Börn þeirra eru Júlíus
Guðjón Marteinsson, maki Thelma
Másdóttir; Arnar Rúnar Marteins-
son, maki Elízabeth Gunnarsdótt-
ir; Soffía Dröfn Marteinsdóttir,
maki Haukur Magnússon. Seinni
maður er Karl Ásgrímsson, f. 14.
mars 1935. 3) Hreiðar, f. 11. jan.
1945, maki Salome Kristinsdóttir,
f. 22. júní 1949. Börn þeirra eru
Kristín Hreiðarsdóttir, maki
Garðar Tryggvason; Kristinn
Ólafur Hreiðarsson, maki Guðrún
L. Guðmundsdóttir; Rakel Hreið-
arsdóttir, maki Rúnar Guðmunds-
son. 4) Guðný Júlíusdóttir, f. 14.
mars 1951, maki Helmuth Alex-
ander Guðmundsson, f. 30. ágúst
1950. Börn þeirra eru Sigmar Örn
Alexandersson, maki Soffía Jó-
hannesdóttir; Júlía Margrét Alex-
andersdóttir, maki Steingrímur
Árnason; Bjartmar Oddur Þ. Al-
exandersson.
Júlíus Guðjón starfaði í fyrstu
til sjós en lengst af sem smiður hjá
varnarliðinu á Keflavíkurflug-
velli.
Útför Júlíusar Guðjóns verður
gerð frá Útskálakirkju í Gerðum í
Garði í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
1916 í Hafnarfirði.
Foreldrar hennar
voru Jón Brandsson,
f. 30. júní 1891, d. 10.
okt.1950, og Guðný
Guðmundsdóttir, f.
24. desember 1895, d.
25.des 1979. Börn
Júlíusar og Margrét-
ar eru: 1) Haraldur
Hafsteinn, f. 21. júní
1938. Fyrri kona hans
var Ester Haralds-
dóttir. Börn þeirra
eru Halldóra Sigríður
Hafsteinsdóttir, maki
Valur Sveinbjörnsson;
Margrét Hafsteinsdóttir, maki
Þorsteinn Þorsteinsson. Seinni
kona er Sigríður Auðunsdóttir, f.
12. sept. 1943. Börn þeirra eru
Guðrún Lára Hafsteinsdóttir og
Auðunn Þór Hafsteinsson, maki
Mindý Hafsteinsson. 2) Kristín
Oddbjörg, f. 1. janúar 1941. Fyrri
maður hennar var Marteinn Guð-
„Kærleikurinn er langlyndur, hann
er góðviljaður; kærleikurinn öfundar
ekki; kærleikurinn er ekki raupsam-
ur, hreykir sér ekki upp; hann hegðar
sér ekki ósæmilega, leitar ekki síns
eigin; hann reiðist ekki, tilreiknar
ekki hið illa; hann gleðst ekki yfir
óréttvísinni, en samgleðst sannleikan-
um; hann breiðir yfir allt, trúir öllu,
vonar allt, umber allt. Kærleikurinn
fellur aldrei úr gildi.“
(I. Korintubréf 13.)
Allir sem þig þekktu og umgengust
vita að framganga þín og breytni í líf-
inu var eftir þessu boðorði. Það var
þér eðlislægt. Þú hlaust og kærleiks-
ríkt trúarlegt uppeldi í Presthúsum
hjá foreldrum þínum, Kristínu og
Oddi, sem komu úr Vestur-Skafta-
fellssýslu að hefja sinn búskap suður í
Garði. Trúin var þínu fólki í blóð borin
þar sem Katrín, dóttir séra Jóns
Steingrímssonar, var formóðir þín.
Þú sýndir trú þinni virðingu með að
syngja með kirkjukórnum í Útskála-
kirkju í nærri hálfa öld. Raddstyrk-
urinn var svo góður og mikill að þú
söngst á við tvær bassaraddir enda
ávallt kallaður „tveggja manna bass-
inn“. Einnig sinntir þú félagsstörfum
fyrir kórinn í fjölda ára m.a. sem ritari.
Oft tókst þú mig með í messur, litla
telpuna, og baðst sitja stillta. Þetta
voru hátíðarstundir – þú á kirkju-
loftinu að syngja. Helgust var að-
fangadagskvöldsmessan. Jólin hófust
aldrei án hennar hjá okkur. Heima
beið jólaeplakassinn á háaloftinu sem
húsið ilmaði nú af. Á jólaballinu í sam-
komuhúsinu spilaðir þú jólalögin á
harmonikuna, allt eftir eyranu, meðan
við krakkarnir gengum kringum jóla-
tréð. Þú spilaðir einnig á orgel.
Ég veit að vinnuævi þín var löng og
oft ströng. Þú varst heiðraður fyrir
síðustu 40 ára farsæl störf, trúnaðar-
starf o.fl. að starfsferli loknum, þá 75
ára að aldri. Eftir það undirðu þér í
túninu heima og hvergi betur.
Þú gekkst ekki alltaf heill til skóg-
ar. Þú áttir við veikindi að stríða bæði
sem ungur maður, um miðja ævina og
mörg síðustu árin. Æðruleysi þitt í
öllum þínum veikindum er aðdáunar-
vert. Þú varst alltaf óbifanlegur í
trúnni og þú varst kjölfesta okkar
fjölskyldunnar í þrengingum.
Þú sóttist aldrei eftir veraldlegum
auðæfum. Mamma sagði að rúm að
sofa í og að hafa til hnífs og skeiðar
hefði nægt þér. Þú ætlaðir sjálfum
þér aldrei neitt og allra síst munað.
En andleg auðæfi þín virtust yfirnátt-
úruleg, hafin yfir breyskleika okkar
mannanna.
Þú sagðir aldrei styggðaryrði um
nokkurn mann og í viðtali við Árbók
Suðurnesja sem Sögufélag Suður-
nesja gaf út 1994 segir þú: „Þegar ég
lít yfir farinn veg, finn ég ekki annað
en að ég sé sáttur við allt og alla – get-
ur það verið nokkuð betra í þessum
heimi?“
Í samræmi við þessa lífsskoðun
þína fannst þér mannkyninu ekki
hafa miðað nægjanlega í átt til friðar.
Þú hafðir yndi af að rökræða gang
heimsmálanna en kappræður áttu
ekki upp á pallborðið hjá þér. Þín heil-
brigða skynsemi valdi rökræðuna. Og
húmorinn þinn kryddaði tilveruna
ríkulega.
Á efri árum hófust öll hin ánægju-
legu ferðalög til Vesturheims til að
heimsækja ættingjana og fóruð þið
m.a. alein í gegnum New York þegar
þannig hagaði til á ferðalaginu.
Þú varst dyggðum prýddur maður,
drengskaparmaður. Dyggðin var þér
eiginleg og þú lifðir dyggðugu líferni.
Eðlislæg virðing þín fyrir öllu lifandi
endurspeglaðist í samskiptum þínum
við samferðafólk þitt um ævina.
Þú óskaðir eftir að fá að vera í Sól-
túni eins lengi og unnt væri hjá þeirri
manneskju sem þú sást aldrei sólina
fyrir, henni mömmu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðný Júlíusdóttir.
Elsku pabbi minn. Nú ertu lagður
af stað í ferðina sem bíður okkar allra.
Ég veit að hún verður þér greið, þú
varst svo góður.
Nú bíður þín næsta tilverustig,
þetta sem við erum öll svo forvitin um
en getum svo lítið um vitað, þú hverf-
ur á vit hins óþekkta og skilur við þinn
jarðneska líkama. Guð skapaði heim-
inn, er okkur sagt, með mörgum sól-
kerfum með óbrúanlegum og næstum
ómælanlegum vegalengdum.
En andanum er ekkert ómögulegt.
Hvar er okkar næsti verustaður, hvar
er himinninn hjá Guði sem er talinn
okkar staður er við yfirgefum þetta
tilverustig, gæti það verið í öðru sól-
kerfi? Mér finnst þröngsýni að ætla
að hvergi sé líf í einhverri mynd nema
á þessari litlu jarðarkringlu okkar.
Ég get vel hugsað eins og dr. Helgi
Pjeturss um framhaldslíf á öðrum
hnöttum í öðru sólkerfi.
Hér varstu svo duglegur og hugs-
aðir svo vel um mömmu og okkur
systkinin, þú lagðir svo hart að þér við
að búa okkur gott heimili.
Ég man þegar við fluttum í húsið
okkar sem fékk nafnið Sóltún, man
þegar verið var að leggja kork og dúk
á gólfið. Ég var bara þriggja ára þá,
ég man þegar þú lést taka brunn í lóð-
inni til að fá gott vatn og barninginn
við að fá stimpildæluna til að virka, ég
man þegar vatnssalernið var sett upp,
svo ég tali nú ekki um baðkerið, þetta
var svo spennandi, ég man að ég vildi
vera fyrst til að prufa þessi fínheit og
spruttu upp dálitlar deilur milli okkar
systkina um þetta.
Svo kom allt svona smátt og smátt
og allir glöddust yfir því sem bættist
við.
Þú gast verið glettinn við okkur og
man ég hvað ég var viss um að þú
værir að plata þegar þú sagðir mér að
til væri borg úti í heimi sem héti Rott-
erdam, þú varst nefnilega vanur að
segja um gamlan timburbing sem var
í nágrenninu sem var ágætur dvalar-
staður fyrir rottur að það væri ótta-
legt Rotterdam.
Stundum fannst mér erfitt að gera
þér til hæfis og man ég þegar ég ætl-
að að vera afskaplega myndarleg og
sópa gólfin, þú ætlaðir að taka af mér
kústinn því ég ræki hann alls staðar
utan í, en sú stutta var ekki á því að
láta hann af hendi og toguðumst við á
um hann en þú lést mig hafa betur.
Harmonikan og orgelið voru þér
hjartfólgin, ég lærði að hlusta þegar
þú varst að spila, oft voru það sálmar
en líka þjóðvísur og danslög. Oftar en
ekki stóð ég við hlið þér og söng af
hjartans lyst, það var allt í lagi því þú
settir ekki út á sönginn minn, mamma
tók oft undir þótt hún segðist vera
laglaus, sem var ekki rétt og hélt hún
mikið upp á ljóðið „Í birkilaut hvíldi
ég bakkanum á, þar bunaði smálækj-
ar spræna, mig dreymdi að í sólskini
sæti ég þá hjá smámey við kotbæinn
græna.“ Þannig finnst mér að pabbi
hafi alltaf hugsað um mömmu, sem
sína smámey.
Elsku pabbi, ég náði ekki að kveðja
þig, þú fórst svo fljótt. Ég bið góðan
Guð að varðveita þig um alla eilífð og
styrkja mömmu í hennar miklu sorg,
þið voruð svo náin.
Hvíldu í friði, elsku pabbi minn, og
þökk fyrir allt.
Kristín Oddbjörg.
Í dag verður kvaddur mikill heið-
ursmaður, Júlíus Guðjón Oddsson.
Júlli í Sóltúni, eins og hann var ætíð
kallaður af vinum sínum, var á áttug-
asta og sjötta ári nú þegar hann
kvaddi þetta jarðbundna líf eftir erfið
veikindi í mörg ár sem hann bar af
mikilli hetjudáð. Sem dæmi var hann
búinn að fara sjö sinnum í mjaðmaað-
gerð og þykir mörgum nóg að fara
einu sinni í svo stóra aðgerð. Árið
1937 hófu Júlli og Magga búskap sinn
í Garðinum. Þau fluttu til Siglufjarðar
í eitt ár og vann Júlli þar við pylsu-
gerð en aftur lá leiðin í Garðinn um
tíma, síðan ár í Keflavík og enn í
Garðinn og var þá fljótlega hafist
handa við byggingu eigin húss sem
var mikið mál á þeim árum þegar allt
var háð innflutningsleyfum og fjár-
hagur erfiður, langar biðraðir hjá
bankastjórum sem oftast sögðu nei
þegar beðið var um lán. En með
dugnaði tókst þeim að byggja tveggja
hæða hús sem hlaut nafnið Sóltún og
fluttu inn á haustmánuðum 1944 með
börnin sín tvö og var þar hans heimili
til dauðadags.
Árið 1943 fékk hann vinnu við flug-
vallargerð á Miðnesheiði hjá Varnar-
liðinu í tæpt ár en stundaði sjó og
smíðavinnu í landi næstu tvö árin en
fékk þá aftur vinnu hjá Varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli og vann þar sam-
fleytt að sjötugasta og sjötta ári og
var þá sæmdur heiðursskjali varnar-
liðsins fyrir vel unnin störf. Fyrstu ár-
in á vellinum voru bílar fáir og notaði
þá Júlli reiðhjólið sitt til að komast í
vinnuna. Ekki þætti það góður kostur
í dag að hjóla fimmtán kílómetra á
malarvegi í öllum veðrum en þá voru
tímar aðrir og þótti happ að hafa
vinnu.
Júlli hafði gaman af að segja frá og
sagði hann margar góðar og
skemmtilegar sögur af samskiptum
sínum við hermennina sem bæði voru
í gríni og alvöru og oft hlegið hressi-
lega við upprifjun frá þessum árum.
Mikill áhugamaður var Júlli á tón-
list og spilaði hann á harmoniku á
böllum á sínum yngri árum og átti
bæði orgel og harmoniku nú síðustu
árin. Söngmaður var hann góður og
söng í kirkjukór Útskálakirkju í hart-
nær fimmtíu ár.
Margrét mín, mikill er missir þinn
því ást ykkar og samheldni var ein-
stök og margur gat tárast af að sjá
ykkur haldast í hendur í heimsókum
þínum þegar hann þurfti á sjúkrahús-
vist að halda og sjá brosið og ástina
skína í augum ykkar.
Lífið heldur áfram, Margrét mín,
og góður guð styrkir þig á erfiðri
stund. Þú átt fjögur yndisleg börn
sem öll vilja þér allt það besta.
Ég vil enda þessi fátæklegu orð
með erindi úr sálmi Davíðs Stefáns-
sonar:
Ég fell að fótum þínum
og faðma lífsins tré.
Með innri augum mínum
ég undur mikil sé.
Þú stýrir vorsins veldi
og verndar hverja rós.
Frá þínum ástareldi
fá allir heimar ljós.
Ég kveð þig með þökk og virðingu,
kæri tengdafaðir.
Karl Ásgrímsson.
Sem lítil telpa vissi ég fátt betra en
að hristast í rútu frá rykugri Reykja-
vík til ömmu og afa í Garðinum. Til-
hlökkunin var mikil og sá rúmi
klukkutími sem aksturinn tók var heil
eilífð fyrir óþolinmóða sál sem gat
ekki beðið eftir að komast á áfanga-
stað. Eftir að hafa talið allar tyggjó-
klessurnar í öskubökkunum og sung-
ið hástöfum Gamla Nóa aftur á bak og
áfram sá ég ömmu veifa mér af tröpp-
um Sóltúns og afi kom út á tröppur til
að taka þátt í móttökunni. Þetta var á
þeim tíma sem rúturnar keyrðu alla
leið upp að heimreið Sóltúns og ekki
nema nokkur skref frá því að maður
steig út úr rútunni og þar til maður
var kominn inn í hús. En stórt tún
fullt af sól laumar auðveldlega ham-
ingju í vasa lítils barns og var ekki
setið lengi inni heldur skundað út á
tún til leiks.
Í þá daga fannst mér túnið hans afa
Júlíusar og ömmu Margrétar vera
svo stórt, að það hlyti að mega kalla
það jörð. Og aldrei man ég eftir að það
rigndi þar, sem það hlaut þó að hafa
gert, því grasið spratt og sóleyjar og
fíflar líka og afi og ég gátum stungið
upp kartöflur úr kartöflugarðinum.
Fyrir ofan túnið er heiði og ef við
löbbuðum sem leið lá framhjá bragg-
anum, sem Oddur langafi hafði notað
til fiskþurrkunar mörgum áratugum
áður, gátum við ef til vill fundið fáein
kríuegg og hlaupið með þau sem fæt-
ur toguðu heim í tún undan herskáum
kríuforeldrum. Skammt frá Sóltúni
var svo vitinn og fjaran og stundum
leiddi afi mig þangað og við söfnuðum
okkur í fjársjóð í sandinum. Notaleg-
ast þótti mér þó að arka heim á leið
með kaldar kinnar og fá malt og app-
elsín neðan úr kjallara.
Afi hafði yndi af tónlist og tóneyra
af bestu gerð. Stundum fékk ég að
spila á orgelið hans en oftar þótti mér
skemmtilegra að hlusta á þann sem
kunni listina. Afi lagði alltaf eyrun við
þegar hann þóttist heyra að ég hefði
lært eitthvert lag á orgelið. Hvað sem
við gerðum eða hvert sem við fórum,
hvort sem við byggðum borg úr spil-
um, slógum túnið eða ræddum um
heima og geima – alltaf leið mér vel
með afa. Hann hafði allt að gefa en
krafðist einskis. Sönn umhyggja, svo
mikil að hún hefði nægt mér þótt ég
hefði ekki fengið aðra, og kærleikur,
svo tær að sorgin mildast.
Elsku amma, ég veit að nú fylgja
englar honum og vaka með honum yf-
ir þér. Guð geymi þig, elsku afi minn.
Júlía Margrét.
JÚLÍUS GUÐJÓN
ODDSSON